BMX | Levi Weidmann

Levi is een professionele BMX’er en, niet te vergeten, ook nog student werktuigbouwkunde. Zijn interesse in de sport groeide in het skatepark in Delft en de banen van Skateland. Wat begon als kleine jongen met zijn broer en de fiets meegaan op straat, groeide al snel uit tot een passie die hem naar wereldpodia voert. In dit interview duiken we dieper in Levi’s reis door de wereld van BMX, zijn unieke stijl en hoe de straat zijn podium werd in een sport die eindelijk Olympische erkenning krijgt.

Wie ben je?

Ik ben Levi, fulltime BMX’er en zit daarnaast nog op school, werktuigbouwkunde in mijn laatste jaar. Op mijn achttiende ben ik vanuit Delft naar Eindhoven verhuisd, omdat ik hier betere faciliteiten heb voor BMX. Hier kan ik met een Nederlands team trainen. Sinds ik tien ben ging ik ook eigenlijk elke week wel naar Skateland in Rotterdam, omdat het dichtbij Delft was. Dus ik ben er niet opgegroeid, maar daar wel veel progressie gemaakt in het fietsen en veel geleerd.

Hoe ben je begonnen met BMX?

Ik ben begonnen door m’n broer. Hij doet het nu nog af en toe, maar niet zo fanatiek als ik. En eigenlijk altijd met vrienden gedaan. Nu nog steeds zijn we eigenlijk met alle BMX’ers uit Nederland wel bevriend.

Wat was het moment dat je wist dat BMX bij jou paste?

Eigenlijk vanaf het begin al. Vroeger wanneer ik van iets heel kleins afreed, dacht ik al “Ah dit is echt vet”. Dikke adrenaline kick. Het is zo vrij. Je kan doen wat je wil. Alle trucjes, je kan zelf bepalen wat je doet. Ik heb altijd gevoetbald en dat vond ik ook heel leuk. Maar ik denk dat BMX het was voor mij, omdat het gewoon heel vrij is. Wat je doet, wanneer je het doet, hoe je het doet. Dat vind ik ook het leukst. Je kan heel creatief zijn in wat je doet en je kan zelf trucjes bedenken. Als je de obstakels in het skatepark bijvoorbeeld anders gebruikt dan de rest. Iedereen heeft daar weer zijn eigen ding in en je inspireert elkaar.

En heb jij een eigen stijl?

Ja, ik denk dat ik me vooral onderscheid in dat ik heel makkelijk rondjes draai in de lucht. Dus ik ben goed 720’s, twee rondjes in de lucht. En dan kan ik ook trucjes in die 720’s doen, het stuur omdraaien bijvoorbeeld.

Weet je nog de eerste keer dat je een wedstrijd hebt gespeeld?

De eerste echte wedstrijd waar ik naartoe was gegaan, was in Deventer. Toen was ik veertien en deed ik met junioren mee. Die had ik toen gewonnen en toen dacht ik: Ik doe voor de grap ook bij professional mee, dus bij de oudere gasten. Dat is gewoon leuk en dan zie ik wel ver kom. Daar was ik uiteindelijk tweede geworden. Én we hadden we ook nog een Best Trick, dus dan mag je zelf kiezen wat je voor trucje doet, en maar één truc telt voor de jury. Toen had ik ook die best trick gewonnen en dacht ik van “Oh ja, dat kan wel wat worden.”

Is er ook een keer geweest dat de straat je podium was?

Jazeker, want mijn broer is dus meer een street rider. Ik was altijd eigenlijk de enige die op park reed, dus we gingen vaak de straat op om dingen te filmen. Als ik nu op straat loop en ik zie iets waar je op zou kunnen BMX’en, denk ik ook “het zou echt vet zijn om dit te doen.” En dat gaat er ook niet meer uit. Al vanaf het begin dat je gaat BMX’en, ga je dingen op straat anders zien. Je ziet alles als een skatepark en gaat je fiets nog net niet halen. 

Wat vind je het leukst aan je sport?

De creativiteit en de vrijheid. Heel de tijd bezig zijn met jezelf proberen te verbeteren. En wat leuk maar ook moeilijk is, is wanneer je een blokkade krijgt bij een nieuwe truc omdat je het eng vindt. Aan het begin is het helemaal niet leuk. Maar als je het dan eenmaal gedaan hebt, dan geeft dat zo’n kick. Echt een overwinning.

Is er plek op straat die van jou voelt?

Dat is een lastige. Het skatepark in Delft zou ik wel omschrijven als een stuk van mij, omdat ik daar ongeveer zeven jaar elke dag ben geweest.

Hoe raak je geïnspireerd door de straat of daarbuiten?

Dat je dingen gaat zien om op te BMX’en en daardoor gelijk weer zin krijgt. En vooral toen ik jonger was in het skatepark. Mijn broer trok met oudere gasten op, en toen dacht ik altijd, als jullie dat trucje kunnen, kan ik het ook. Dan gewoon heel vaak proberen en dan lukt het vanzelf wel.

Wat voor uitdagingen ben je tegengekomen bij het beoefenen van je sport?

Voornamelijk omgaan is met blessures, die zijn er nogal vaak. Ik denk dat ik nu vijf of zes keer mijn enkel heb gebroken, een keer operatie aan mijn schouder heb gehad. En een hele erge herenschudding, waardoor ik twee maanden in een donkere kamer moest liggen. Dat was echt wel pittig. Om daarna weer de trucs te doen waar je mee gevallen bent, is ook moelijk. Een soort van trauma.

Ook is de druk op wedstrijden best wel moeilijk, omdat je twee keer één minuut krijgt en daarin eigenlijk niks fout mag gaan als je zit in de absolute wereldtop. Als je dan wel een foutje maakt, weet je al dat je niet in de finale zit. En dat is bij voetbal bijvoorbeeld anders. Als je een verkeerde bal geeft, kan je dat herstellen in die 90 minuten. Maar wij reizen dan bijvoorbeeld naar China om twee keer een minuutje te fietsen. Als het dan misgaat, ben je ook klaar voor heel de week. Als je net je dag niet hebt of je glijdt een keer van je trappers, terwijl je het al een jaar lang elke dag doet, ga je weer naar huis.

Dat lijkt me erg moeilijk. Vooral aan het begin van die minuut. Dan weet je al dat het over is en moet je toch doorgaan.

Ja, ik had dat op het WK een maandje geleden in Glasgow. Het regende de hele tijd. Toen ik m’n eerst run reed, gleed in na mijn tweede trucje van mijn trapper af. Ik ben meteen doorgegaan, maar het was ook met live scores. Dus ik zag mijn score al binnen komen. Daarna ging het weer regenen en moest ik twee uur wachten voordat ik de tweede run kon rijden. Toen dacht ik wel, “ik hoef ook niet meer”. Maar ik heb wel mijn run gereden, precies zoals ik wilde, en die scoorde echt heel goed. Dat is wel weer fijn om mee naar huis te nemen.


Wat betekent de uitdrukking “The Street Becomes The Stage” voor jou?

Vroeger was het BMX nog niet Olympisch, en werden we meer gezien als hangjongeren. Nu worden we serieuzer genomen en  meer in de spotlight gezet. Het wordt eindelijk gezien als topsport, terwijl het vroeger ook topsport was.

Hoe zie jij graag de toekomst van Urban sports, en specifiek BMX voor je?

Ten eerste ben ik al heel blij dat het nu Olympisch is. Daardoor is er zeker meer bekijks vanuit buiten de sport. Er zijn nu WK’s en EK’s die uitgezonden worden op TV. Daardoor kijken er meer mensen die er niks mee hebben, terwijl dat vroeger minder gebeurde. En ik hoop dat het in de toekomst alleen maar groter wordt. Dat er meer plekken op de Olympische Spelen komen en dat er vanuit landen meer geïnvesteerd wordt in het BMX, waardoor we met zijn allen kunnen groeien in de sport.

Wat wil je meegeven aan iemand die net start met BMX?

Vooral je plezier erin houden. Echt doen wat je zelf leuk vindt, qua trucjes. Lekker met vrienden BMX-en. En als het niet lukt, opstaan. Want op een gegeven moment lukt het wel. Je moet doorzetten. Het belangrijkste is dat je gewoon plezier hebt in wat je doet. Dus of je nou de beste bent of dat je net begint, het maakt niet uit. We doen het allemaal voor hetzelfde en iedereen helpt elkaar daarin.

Is er nog iets waar jij naartoe werkt?

Ik ben hard mijn best aan het doen om te kwalificeren voor de Olympisch qualify series, dus dat is nog een stap voor de Olympische Spelen. Daar zijn we als Nederland nu hard voor aan het werk, en hopelijk lukt dat. Ik hoop het ook.

STREET SOCCER | Pepijn van Pelt

De straten van Rotterdam-Zuid vormen een podium voor talenten zoals Pepijn, de 15-jarige Panna Knockout wereldkampioen van 2023. Overdag bezorger en havo-leerling en in zijn vrije tijd te vinden op het veld en in de Pannakooi. In dit RSCW interview duiken we dieper in het verhaal van Pepijn, die ondanks zijn bescheiden start, de wereld van straatvoetbal verovert. Van de eerste trucjes achter zijn huis bij sportcomplex NV80 tot de grootste titel. Pepijns passie komt uit de adrenaline en de liefde voor elkaar in de scène. We bespreken met hem hoe de straten van Rotterdam het podium werden voor de jonge kampioen.

Wie ben jij?

Ik ben Pepijn, vijftien jaar oud en kom uit Rotterdam-Zuid. Ik ga naar school, Ik zit nu in drie havo op het Montfort college en ik werk ook als bezorger.

En je bent ook wereldkampioen Panna Knockout.

Ja, klopt. Het was in de eerste week van augustus, dus nog best vers. Dit was mijn derde jaar dat ik meedeed aan dit toernooi. De eerste twee jaar trainde ik heel vaak. Toen kwam ik in de top acht en top zestien. Dit jaar had ik heel weinig getraind en toen won ik gelijk. Dus dat was wel leuk.

Dus dat had je het ook niet verwacht?

Zeker niet. Ook omdat ik in de finale stond tegen een goede kennis van mij. Hij komt ook uit Rotterdam en ik speel vaak tegen hem op toernooien. Ik had nog nooit van hem gewonnen en nu, ja, had het op het goede moment een keerzijde.

Wat was het moment dat je wist dat Panna bij je paste?

Ik speel ook veldvoetbal, maar daar heb je iets meer snelheid nodig. En ik ben niet zo snel, om eerlijk te zijn. Ik ben meer van het lange-afstandschieten. Maar ik was wel altijd van de trucjes en van de skills. Toen was hier achter mijn huis een soort vereniging geopend, NV80. Daar kwam een Panna toernooi samen met Anass Tachi als Panna coach. Ik merkte dat ik dat best leuk vond. Die week daarna ging ik gelijk naar nog een toernooi en zo ging het steeds verder. Ik ben toen ook begonnen met trainen op de vereniging.

En toen ging het hard.

Ja, toen ging het heel snel.

Wanneer was de eerste keer dat je een wedstrijd hebt gespeeld voor Panna?

Voor een groot publiek was de eerste keer het Nederlands kampioenschap. Toen ben ik mijn eerste jaar in de kwartfinale gekomen tegen mijn beste vriend. Helaas verloren. Maar ja, het was van mijn beste vriend, dus toen vond ik het niet heel erg. Dat was wel echt voor een paar honderd man.

Hoe vond je dat?

Ja, voor de eerste keer was het wel spannend. Ik had niet zoveel ervaring en ik kende niet zoveel mensen in de Panna Knockout community. Maar uiteindelijk ben ik wel in de kwartfinale gekomen. Daar was ik wel blij mee en toen ging ik trainen om volgend jaar nog verder te komen.

En je speelt dus veel met en tegen vrienden. Kende je hen al voor je begon?

Ik kende al een paar mensen. Maar die familie is zo groot, die straatfamilie. We zijn heel hecht met elkaar. Heel veel afkomsten en iedereen kan meedoen. Maakt niet uit welke kleur je bent of welke afkomst je bent. We zijn ook met z’n allen naar Denemarken gegaan in de auto, super leuk. 

Speel je nog veel op straat?

Ja, ik speel gewoon zoveel mogelijk. Met de tijd die ik heb, speel ik buiten en ga ik naar pleintjes.

Waar ben je vaak te vinden?

Ik ben vaak te vinden bij dat veldje achter mij, NV80. De vereniging waar ik ben begonnen. Ik voel me heel erg thuis bij NV80. Omdat ik daar iedereen ken, ze kennen mij en twee van mijn trainers lopen daar rond. En ik ben vaak te vinden bij de Richard Krajicek Playground op de Rilland Bath. Daar ga ik vooral met vrienden heen.

Als je in een andere omgeving opgegroeid was, denk je dat je op deze plek terechtgekomen was?

Dat denk ik niet. Rotterdam is natuurlijk een erg multiculturele stad, dus er zijn ook veel meer sporten te doen. Op andere plekken zijn er minder veldjes of Pannakooien, omdat het minder multicultureel is. En dat vind ik wel leuk, dat alle culturen hier samenkomen. Ik zou niet ergens anders willen opgroeien dan Rotterdam.

Hoe raak je geïnspireerd door de straat?

Wat mij echt inspireert, en wat het ook steeds leuker maakt, is dat we veel respect voor elkaar hebben. Ook al heb je verloren. Net zoals de jongen van wie ik heb gewonnen in de finale van het WK. Natuurlijk was hij eerst heel emotioneel, want het is niet niks om in de WK finale te verliezen. Ook nog met een panna, terwijl hij voor stond. Dat was jammer, dus hij was wel even emotioneel. Maar later kwamen we bij elkaar, hebben we goed met elkaar gepraat en feliciteerde hij mij.

Heb je ook bepaalde rolmodellen?

Ja, er zijn wel mensen die ik echt goed vind. Maar iedereen heeft zijn eigen stijl. Je moet gewoon op jezelf gefocust zijn. Dan komt het allemaal goed.

Ik krijg les van twee trainers. Eentje die echt op trucjes oefent, dat is Anass Tachi. En ook Iliass Tajdirti, een wat meer mentale coach en voor straatvoetbal, dus niet alleen Panna. Mijn vrienden coachen mij ook heel veel tijdens toernooien.

Wat doe jij om Panna je eigen te maken?

Ik probeer natuurlijk zoveel mogelijk mensen naar die toernooien te trekken. Ik wil dat het een zo groot mogelijke sport wordt. Het hoort wel bij voetbal en heel veel mensen vinden voetbal leuk. Zo wordt het steeds groter en kan ik ook kinderen inspireren om te starten met Panna.

Wat vind je leuk aan Panna in vergelijking met veldvoetbal?

Panna is heel individueel, dus je kan op niemand zeuren, alleen op jezelf. Je kan niemand de schuld geven. Dat is sowieso al een pluspunt, want er kan geen ruzie ontstaan, behalve met jou en je tegenstander. En de adrenaline die je krijgt. De liefde die je krijgt als je iemand een Panna geeft, is heel anders dan als je een goal maakt bij veldvoetbal. Het is ook wel lastig en gewoon een andere vibe. Panna is een urban sport terwijl veldvoetbal een wereldwijde sport is.

Wat voor uitdagingen ben je tegengekomen bij het beoefenen van je sport?

Ik denk dat Panna heel erg mentaal is. Bij veel toernooien is het gewoon achter elkaar winnen en dan ben je door. Maar sommige toernooien zijn ook in vroege fases. Als je dan eens verliest, of je speelt slecht, dan voel je dat mentaal. Dan moet je jezelf echt weer oppakken en motiveren voor de volgende wedstrijd. Dat is misschien het lastigste tot nu toe. Als ik een slechte wedstrijd of een slecht toernooi speel, voelt dat ook niet lekker als je thuis bent. In het begin had dat me wel mentaal te pakken. Nu, omdat ik ouder word, ga ik steeds beter om met verlies.

Wat betekent “The Street Becomes The Stage” voor jou?

Dat betekent voor mij dat je niet heel bekend hoeft te worden om je talenten te laten zien. Dat de straat iets meer erkenning krijgt, dus ook de minder bekende boys en meisjes krijgen een beetje fame.

Hoe zie jij graag de toekomst van Urban sports, en specifiek Panna, voor je in Rotterdam?

Ik hoop dat het heel groot wordt en dat er veel mensen naar toernooien komen. Dan kunnen we ook meer toernooien organiseren en hopen dat het steeds groter wordt. Als het groter wordt, krijgt het wat meer erkenning. Het is geen makkelijke sport. Al die skills en trucjes die we doen, moet je ook hard voor trainen. Het is net voetbal. En het is een teamsport, maar je moet heel veel individueel doen. Als je niet oefent, dan redt je het ook niet.

Wat zou je iemand willen meegeven die net start met Panna?

Blijven oefenen, gewoon in jezelf geloven en veel bij anderen kijken. Dan komt het vanzelf allemaal goed.

Wil je nog ergens mee afsluiten?

Sowieso wil ik mijn vrienden bedanken, mijn vader en mijn moeder. Mijn vader brengt mij overal naartoe. En mijn moeder voor de mentale support. En natuurlijk mijn vrienden voor, ja, voor alles. De support natuurlijk en het trainen samen.

BASKETBALL | Janine van Guijt

Janine heeft zichzelf vanaf haar vijfde jaar omhoog gewerkt in de wereld van het professionele basketbal, ondanks dat ze als kleine meid liever wilde hockeyen of marionetten. Terwijl ze haar jeugd doorbracht op de basketbalvelden van Katwijk’s Grasshoppers, leidt haar carrière haar over de hele wereld. Van België tot Canada, IJsland, Spanje en meer. In dit interview krijgen we een kijkje in Janine’s reis door de sport, haar recente samenwerking met de Rotterdamse Concrete Lions en hoe ze meer vrouwen in het basketbal brengt. 

Wie ben jij?

Nou, ik ben Janine, 28 jaar en ik basketbal al eigenlijk heel mijn leven. Ik werk daarnaast ook als juffrouw in het basisonderwijs. Dat combineer ik zo met topsport en een beetje onderwijs om toch nog wat bij te verdienen. Ik woon normaal gesproken in Katwijk, maar woon nu sinds drie weken in België voor m’n club.

Hoe is je carrière met basketbal verlopen?

Ik ben begonnen toen ik vijf of zes jaar was. Mijn zus speelde basketbal, dus ik moest toen ook van mijn moeder omdat dat handig was qua heen en weer brengen. Maar ik wilde liever zelf op marionette of hockey. Dat mocht niet helaas, haha. Dus nou, toen ben ik gaan basketballen. Ik ben begonnen in Katwijk, bij Grasshoppers. En daar heb ik heel m’n jeugdopleiding gedaan. Uiteindelijk naar Amsterdam gegaan, om daar bij het topsportprogramma aan te sluiten toen ik zeventien was. Daar heb ik heel veel geleerd. Uiteindelijk ben ik een jaartje in Canada geweest, twee jaar in IJsland en een jaartje in Spanje. En daarna ben ik gewoon weer in Nederland gaan spelen in de eredivisie. Tussendoor is het 3×3 straatbasketbal opgekomen. Daar ben ik toen ingerold bij de nationale teams en ook bij Concrete Lions in Rotterdam.

Toen je klein was wilde je dus niet basketballen, maar je hebt het dan best lang volgehouden haha. Wat was het moment dat realiseerde “Oh, misschien is dit wel iets voor mij?”

Ik denk al na de vierde of vijfde training, dan maak je natuurlijk vrienden. De omgeving waar je terecht komt is hartstikke gezellig, want het is echt een teamverband bij de club. Dan merkte ik van “Oh, dat is eigenlijk wel heel erg leuk hier. Dit zijn nu allemaal mijn vrienden.” En toen wilde ik natuurlijk ook niet meer weg. Vervolgens merkte je ook dat je er wel goed in was. Dat geeft een drive om door te blijven trainen.

Wanneer ontdekte je dat je echt talent had?

Toen ik ongeveer twaalf was. Toen begonnen de rayons. Ik was uitgenodigd om te trainen voor de rayon uit onze regio. En dan krijg je het idee van “Oh, ja, ik hoor wel bij de beste kinderen van mijn leeftijd.” En je realiseert, “oh, hé, ik kan misschien wel later in het Nederlands team komen”. Dan kijk je toch naar bepaalde mensen op, van het vrouwen basketbal. Die zie je dan spelen en dat wil je ook. Zodoende toen ik veertien was, ben ik bij mijn eerste EK meegeweest, met de O16, het jeugd Nederlands team. Sindsdien heb ik elke zomer bij de nationale jeugdteams gespeeld.

Wat tof. Hoe vond je dat destijds?

Ja, dat vond ik echt geweldig, dat mis ik wel hoor. Dat is jammer van het ouder worden. Als je nog bij de jeugd zit, heb je al die EK’s. Dat is gewoon een bepaalde vibe, dat is eigenlijk niet te beschrijven. Zo leuk om elke zomer met al die meiden weer op stap te gaan. Ik vind het altijd jammer dat ik nu al wat ouder ben en niet meer mee mee kan haha.

En je doet nu 3×3. Hoelang doe je dat al?

Ik heb een aantal jaren gespeeld. Momenteel speel ik niet met ze mee, omdat ik niet fulltime in Nederland ben. Maar zeven jaar geleden ben ik daarmee gestart. We hebben we veel toernooien gespeeld, EK’s en WK’s. Die 3×3 basketbal cultuur is gewoon anders dan 5×5 basketbal. Het gaat sneller, het zijn korte wedstrijdjes. Het is aantrekkelijk om naar te kijken, het gaat harder. Zodoende ben ik weer doorgegaan naar de dames 3×3, en hebben we daar ook vorig jaar nog het WK Antwerpen gespeeld. Echt hele toffe dingen mee gedaan.

Is er een wedstrijd of een moment wat je echt is bijgebleven?

Dat is toch wel met 3×3, toen we zilver wonnen op het EK in Roemenië in 2018. Ik was toen niet geselecteerd voor de selectie. Je gaat met z’n vieren erheen, en een meisje was één dag ervoor geblesseerd geraakt in de oefenwedstrijden. Heel treurig. Toen ben ik nog ingevlogen om mee te spelen en wonnen we zilver. Ik dacht, ik ben hierdoor een extra kansje, en dan toch een zilveren medaille winnen. Dat was wel een hele vette ervaring.

Speel je ook nog veel op straat?

Deze zomer is dat echt een beetje opgekomen. Ik ben in contact gekomen met Concrete Lions. Begin van de zomer hadden Alpha en Mitchell van Concrete Lions mij gecontacteerd dat ze meer aandacht wilden besteden aan vrouwen basketbal. En meer toernooien spelen met vrouwen. Toen hebben we samen gekeken welke meiden we erbij kunnen betrekken. Zo hebben we een team opgebouwd met een aantal meiden die straatbasketbal ook super leuk vinden. Op die manier hebben wat toernooien gespeeld en zijn we naar QUAI geweest, het wereldkampioenschap basketbal voor 5×5. Daar zijn we tweede geworden, dus dat was echt een succes voor de eerste keer dat we bij elkaar kwamen.

Wat vind jij eigenlijk het leukst aan wat je doet?

Hmmm. Het leukste vind ik om altijd het beste uit mezelf te halen. Ik zou nooit de kantjes er vanaf lopen. Ik hou er van om mezelf te pushen tot het uiterste. Qua straatbasketbal vind ik de vibe met je team heel leuk. Het is wat losser en er zijn minder regels. Je kan écht basketballen. En het teamgevoel vind ik echt het belangrijkste, dat zit wel goed.

Zijn er plekken waar je je thuis voelt?

Nou, ik hou heel erg van strand. Ik woonde hier jarenlang in Katwijk aan het strand. Als ik daar kom, dan kan ik eventjes relaxen en niet aan sport denken, maar gewoon chillen met soms een cocktailtje erbij. En natuurlijk gewoon op de basketbalveldjes. Het veldje in Rotterdam, op Henegouwerplein is echt supertof. Daar zie je ook bijna elke avond mensen spelen.

Hoe raak jij geïnspireerd door de straat?

Die vibe van de straat ofzo. Gewoon lekker spelen, er is nauwelijks gezeur, je hebt geen scheidsrechter nodig die je controleert van “Oh, dat is niet goed, dat is een loopfout.” Je speelt gewoon met elkaar en er is meer fun. Daardoor raak ik ook geïnspireerd om straatbasketbal te spelen naast mijn profcarrière.

Wat doe jij om de straat eigen te maken?

Ik heb geprobeerd om zoveel mogelijk vrouwen aan te trekken bij het team. Deze zomer hebben we echt wel iets van tien of twaalf meiden erbij gekregen, en daar ben ik ook een aandeel in geweest.

Wat doe je om de sport eigen te maken? Heb jij een eigen stijl?

Als je mij als speelster zou omschrijven, zegt iedereen dat ik heel veel energie geef en dat ik altijd doorga. Energie is wel echt iets wat bij mij past. En ik heb de afgelopen jaren heel veel aan mijn jumper gewerkt.

Welke uitdagingen ben je tegengekomen bij het beoefenen van je sport?

Bij 3×3 vond ik het soms lastig om net uit de selectie te vallen. Er gaan steeds maar vier speelsters mee, dus dat is super weinig voor een land. Dan werk je super hard voor een bepaald doel en dan val je er misschien net buiten. Dat is mentaal wel pittig.
Qua straat basketbal heb ik nog niet echt uitdagingen gehad, want daar hebben we iets opgezet waar we super blij mee zijn.

Wat betekent “The Street becomes The Stage” voor jou?

Ja, ik denk toch echt wel de fun. Want als de street de stage wordt, dat betekent ook dat er meer publiek komt. Dat er meer evenementen omheen worden gebouwd. Het wordt populairder. Dan is plezier met je team, met de tegenstanders en het publiek heel belangrijk.

Hoe zie jij graag de toekomst van Urban Sports en Street Culture in Rotterdam?

Ik hoop dat het alleen nog maar mee wordt en dat er meer aandacht naartoe gaat. En dat ook kinderen en jongeren uit een minder milieu, met minder geld naar een club kunnen. De contributies worden heel hoog. En ik denk dat als de cultuur en de sport meer opkomt, dat het ook toegankelijker wordt voor meer mensen.

Wat zou je iemand willen meegeven die net start met basketbal?

Genieten van elk moment dat je op het veld staat. Als er veel publiek is én als er tegenslagen zijn. Dat je door blijft gaan en nog steeds de positieve punten eruit kan halen. Om fun te blijven hebben.

STREET ART | KIARA

In hartje Rotterdam bij Hofplein, waar elke afslag een verhaal vertelt, ontmoeten we Kiara. De 19-jarige kunstenaar uit Delfshaven verfraait heel Rotterdam en omstreken met haar murals en street art. Zelf is ze sociaal, onwijs ambitieus en toch erg nederig over wat ze in een korte tijd bereikt heeft. Kiara’s reis, recentelijk afgestudeerd van het Grafisch Lyceum en nu verder studerend aan de Design Academy, is er een van authenticiteit en groei. Ze neemt ons mee in het verschil tussen graffiti en streetart, haar stijl, inspiratiebronnen en de rol van Rotterdam in haar ontwikkeling. Een jonge maker met veel honger, wiens kunst je zomaar kan vinden op een muur bij jou in de buurt. 

Wie ben jij?

Ik ben Kiara, negentien jaar oud. Ik ben net afgestudeerd van Grafisch Lyceum en ga nu naar de Design Academy. Verder maak ik werk met mijn eigen designs. Ik ben designer en kunstenaar. Ik teken, ik schilder, ik paint met een spuitbus en op murals. Het is geen graffiti, het is ja, street art eigenlijk.

Je geeft aan dat het geen graffiti is, maar streetart. Kan je dat verschil uitleggen?

Graffiti is meer letters en tags, en het is illegaal. Voor street art zijn er bepaalde legale plekken. Als je legaal paint buiten, is het gelijk geen graffiti meer. Of street art zijn characters, En met street art mag je geld verdienen. Het is iets meer geaccepteerd door de buitenwereld.

En hoe ben je ermee begonnen?

Dat was twee jaar geleden met Pow! Wow! wat nu All Caps heet. Ze hadden een festival met Nul Teen Art, een platform voor jonge makers die opdrachten krijgen. Ik zag een poster online voor een mural opdracht en had me aangemeld. Ze keken of je dat aankon, want ze zochten juist makers die nog een nooit spuitbus hadden aangeraakt. Ze vonden mijn stijl nice, dus werd ik hoofdmaker van één muur. Ik mocht iemand uitnodigen waarmee ik de mural samen maakte. Vanuit dat moment vond ik het zo nice. Ik zag toen de scene en professionals aan het werk. Dat vond ik zo tof dat ik dacht, “oké, dit wil ik ook doen”. Het voelde alsof ik mijn mensen heb gevonden. Een groep waar ik naartoe wilde gaan. Ik zag altijd de danswereld door HipHopHuis, en toen dacht ik wooow, dat is tof. Maar ik ben niet per se een danser. Ik wilde dat ook, maar dan met mijn eigen ding.

Ja, precies. Je eigen community met iets dat voelt als jou. En je doet het dus eigenlijk nog niet erg lang.

Nee! Na de eerste keer had ik het nog eens gedaan bij een legale muur in Schuttersveld om te oefenen. Daarna zag ik een competitie, Mixed Elements. Dat was een samenwerking tussen street artists en dansers waarbij je prijzengeld kon winnen. Ik dacht, “Ben ik een street artist?” Ik heb het niet zo vaak gedaan, maar ik wil het wel doen. Dus had ik me aangemeld en was door naar de voorselectie. Daar kreeg je een muur en moest je een piece maken in combinatie met een danser. Je moest met elkaar praten en elkaars werk zien, want de kunst moest elkaars verhaal vertellen. Het ging vooral om de connectie die je had met de danser en jullie verhaal samen. Meer die inspeling, dan je techniek. Daardoor had ik gewonnen. 

Was dit het moment dat je wist dat het jouw ding was?

Hierdoor dacht ik wel, “nu ga ik echt verder”. Toen ben ik meer gaan oefenen. Het is ook duur, vijf euro per spuitbus. En ik gebruik veel omdat ik nog beginnend ben. Maar toch elke keer als ik bezig was of nieuwe mensen ontmoet die het al langer doen, is dat wel heel tof. Bij mij in de buurt is Danny Rumbl bezig met een elektriciteitshuisje in zijn stijl. Toen ik hem mijn werk liet zien, zei die: “Oh ja, dat is wel goed!” Toen dacht ik “Wat?!”, want hij is al 20 jaar bezig. Dat vind ik zo tof.

Op welke plekken in Rotterdam is jouw kunst geweest?

Uhhh. Een mural bij Oranjeboomstraat in Zuid. Bij de bibliotheek bij Blaak stond mijn werk twee keer. De Bibliotheek in Rotterdam Zuid. Bij Hiphophuis binnen op kantoor mijn schilderij, dat daar stond van de live painting die ik had gedaan. Bij Hillevliet in Zuid een mural binnen. Bij cafe Easy. En in Schiemond ook in een café, Sococo, een mural. En ook buiten Rotterdam, in bijvoorbeeld Amsterdam. 

Zo, je hebt best wat gedaan de afgelopen twee jaar.

Ja! Oh en Nieuw Instituut, buiten en binnen. En Store Store, want daar maak ik designs. Dus daar staan kaarsen die ik maak. Sinds twee of drie jaar geleden word ik voor steeds meer dingen gevraagd.

Hoe raak je geïnspireerd door de straten van Rotterdam?

Door de kunst die overal hangt. En gewoon de winkels, de letters, gebouwen. Die combinaties van oud en nieuw vind ik heel mooi. En de creatievelingen in Rotterdam. Vooral de kunstenaars vind ik interessant. Ook dansers en de hiphopcultuur hier vind ik ook echt nice.

Zijn er specifieke pieces, street art of graffiti waardoor je geïnspireerd raakt?

Jaaa. Er is er eentje bij Blaak. Hij heet Floes Tattoos. Hij maakt echt hele mooie pieces en is ook tattoo artist. Ik vind zijn werk heel nice. Ik vind die van Franky heel nice, die ook hierachter staat. Dood Konijn, zij maakt die konijntjes, die zwarte met skeletten erin. Zij is echt tof. En Ox Alien. Die Alien met wie dat konijn altijd is. Die zie je ook overal op straat. 

Wacht, je ziet zijn tag ook daarachter! Floes. Grappig, hij is overal.

Heb jij een eigen stijl in de designs die je maakt?

Ik ben nu nog aan het ontwikkelen, dus ik probeer te kijken wat bij mij past, maar ik vind de graff stijl wel heel mooi. Ik wil dat vertalen in vormpjes, bubbels en de highlights in die vormen die ik nu aan het maken ben. Gewoon kijken wat bij mij past en veel oefenen.

Welke uitdagingen ben je verder tegengekomen bij het beoefenen van street art?

Oh, echt heel veel. Een piece zetten dat in compositie klopt. Lijnenwerk, outlines, dezelfde dikte, schaduw werken, met licht werken. Het is toch best wel technisch, terwijl het easy lijkt.

En hoe ben je daarmee omgegaan?

Veel oefenen. Het blijft moeilijk. Je hebt niet echt controle met een spuitbus, het is geen kwast. Eigenlijk is alles wel moeilijk, maar als ik het doe, gaat het toch steeds iets makkelijker. Toch iets sneller. Je ziet proces, maar het gaat langzaam.
En ook gewoon vragen stellen. Aan andere mensen die dan al 20 jaar bezig zijn. Hoe doen zij het en hoe pak je het aan? Ik liep ook mee met anderen, bijvoorbeeld Opperclaes. Dat is een groep kunstenaars die ook street art maken. En ik liep een dagje mee met Jelmer Konjo. Dat was toen een elektriciteitshuisje waar ik mee hielp. Dus meelopen, vragen en door het te doen.

Hoe zie je graag de toekomst van street art in Rotterdam?

Dat het heel authentiek blijft en niet per se heel erg social-media achtig. Dat het niet voor de socials is, maar echt mensen hen pure zelf. En dat je werk ontwikkeld is tot de highest level dat jouw verhaal vertelt.
Iemand zei ook een keer dat de straat geen plakplaatje moet worden. Dus niet overal waar je loopt moet een mural zijn. Het valt dan niet op en haalt de betekenis weg van de ander. Het moet in balans blijven. Ook moeten murals niet te veel afwijken van de straat en passen in de omgeving.

Heb je een specifiek doel met je kunst waar je heen wilt?

Dat mensen mij herkennen van mijn werk. Dat het zo erg ontwikkeld is, dat je echt zo’n higher frequency bereikt hebt. Bijvoorbeeld Franky Sticks. Hij maakt van handen poppetjes. Hij heeft vier jaar lang handen getekend en bestudeerd. Uiteindelijk zag hij iets in Frankrijk, volgens mij handen in een broekzak. Vanuit daar heeft hij zijn stijl verder ontwikkeld, en is het nu echt zijn ding. Dat is van hem en kan niemand anders. Dat zou ik ook heel graag willen. Dat mijn stijl zover ontwikkeld is, dat het echt van mij is en niemand anders het kan namaken. Daarmee reizen, connecten en beter worden. En natuurlijk pieces op straat hebben. Dat zou ik leuk vinden.

Wat wil je meegeven aan iemand die net begonnen is met jouw discipline?

Wow, ehm. Ik ben ook net begonnen.

Maar je hebt al toffe dingen op je naam staan. Je hangt op veel plekken en hebt best wat kilometers afgelegd.

Ja, dat wel. Ik denk dat als je net begint, heb geduld. Het is misschien nu wel lelijk, maar je bent nog aan het oefenen haha. Dus blijf oefenen en niet opgeven. Als je opgeeft is het zonde. Je was er bijna. En niet te veel luisteren naar anderen. Soms is kritiek wel goed, maar niet altijd alles opnemen. En experimenteer. Met letters, vormen of realistisch, wat je zelf wilt. 

Check hier het werk van Kiara: Instagram Kiara

MUZIEK | FIGO ENT.

Met hun wortels in de levendige straten van Rotterdam Zuid, is Figo Ent. méér dan een muziekcollectief. Terugkijkend naar 2017, herinneren ze zich de vroege dagen van experimenteren en zoeken naar hun unieke geluid. Ze begonnen onder de naam Figo Gang, en brachten nummers uit zoals “I’m In The Ghetto” waar je de Chicago drill invloeden hoort. Inmiddels zijn ze een dagje ouder, en gaan ze door het leven als Figo Entertainment. Hiermee willen ze de negatieve connotatie van ‘gang’ achter zich laten, en focussen ze zich veel op het teruggeven aan de jeugd van Rotterdam. 

De groep bestaat uit de Rotterdamse Gorssowtu, Big Fella, Derchi en Plinna die elk een rol innemen in de groep. De jongens in de twintig laten zich inspireren door hun rijke Surinaamse, Curaçaose en Antilliaanse roots. Er is altijd respect geweest voor de diverse muzikale tradities die ze in hun nummers weven, van de ritmes van drill tot de vrolijke tonen van dancehall en bubbling. Voor Rotterdam Street Culture Week gaan we met de broers Gorssowtu en Big Fella, ook wel Gordon & Gordious, in gesprek over hun kunst en hoe de straat hun podium werd.

Wat doen jullie met Figo?

“We zijn al sinds 2017 bezig met muziek en vanaf 2019 begon het echt te lopen. We zijn bekend omdat we verschillende muziekgenres uitproberen; van lovesongs tot dansbare muziek en Caribische tunes. We kunnen eigenlijk op elke beat wel wat doen. Momenteel werken we aan een volwassener imago, laten we de ‘gang shit’ achter ons en werken we samen met jongeren om hen te helpen met muziek. Er is veel talent, maar er zijn te weinig studio’s. Door workshops te geven, willen we daaraan bijdragen. Op muzikaal gebied zijn we bezig met een tape die in oktober moet uitkomen,” 

En hoe is het zo hard gegaan?

“We zijn naar de Illuminati gegaan. Nee, dat is een grapje. Drill was die tijd gewoon aan, en we hadden op een gegeven moment plotseling 2-3 miljoen streams per maand. En toen na 101Barz ging het nog harder. We hadden eigenlijk geen vaste strategie, maar onze muziek was toevallig wat mensen op dat moment wilden horen.”

Wat was het moment dat je wist dat muziek maken bij jullie past?

“Het waren de mensen om ons heen, onze vrienden, die ons dat gevoel gaven. Vanaf het moment dat we onze muziek deelden kregen we veel positieve reacties en goede luistercijfers. Onze vrienden zeiden altijd: ‘Dit is geweldig, jullie moeten dit uitbrengen.’ De eerste track die we uitbrachten, haalde al 100.000 streams. We hadden vanaf het begin al een grote aanhang.”

Hoe zijn jullie samen begonnen?

“Ik had een eigen studio in mijn slaapkamer. Ik dacht, laten we samen kijken wat we kunnen. Het begon eigenlijk als een grap. Als je een studio in je kamer hebt, wil iedereen wel iets proberen. M’n moeder wilde toen ik jonger was een duur cadeau geven en dat was de studio. Het was ook niet de beste studio. De eerste pokus op Spotify waren in deze studio getaped en niet van de beste kwaliteit. Toch had een van die tunes wel 3 miljoen streams. En dat was voor die tijd echt veel. Soms denk ik ook dat dat heeft geleid tot succes. Gewoon opgenomen zonder koptelefoon en met 1 speaker.”

En hoe kenden jullie elkaar?

“Gordon en ik zijn familie, broertjes” vertelt Gordious. “We kennen Plinna al vanaf dat we jong waren, we zijn samen opgegroeid in dezelfde buurt. Derek leerden we kennen via onze vriendengroep.”

Herinner je de eerste keer dat jullie optraden nog?

“Ons eerste betaalde optreden was in Den Haag. Ik weet nog wel dat iedereen los ging. Dat moment gaf ons wel kippenvel. Toen realiseerden we ons dat dit weleens kan gaan werken. Dat was ook nog wel in ‘t begin, in 2017 of 2018. Toen waren we nog underdogs, en door die 101Barz werden we uiteindelijk geaccepteerd.”

Zijn er bepaalde plekken die veel voor jullie betekenen?

“Heel de buurt eigenlijk wel. Elke plek heeft een verhaal. We chillden vaak op Helderheidplein. Dat plein is vernoemd naar een rapper die bij ons in de wijk woonde. We hebben daar eigen toernooitjes georganiseerd. Veel gelachen. Vaak boos geweest op elkaar na voetbal. Wel veel leuke herinneringen. En de snackbar, we waren zo vaak daar dat we eigen broodjes hadden met een eigen naam.”

Op welke moment(en) gebruikten jullie de straat als podium?

“Afgelopen maand hebben we een workshop gegeven met een stichting in de wijk, Stichting Wes (?). We brachten een studiobox naar buiten van Quardin en hebben jongens van 7 tot 8 jaar laten tapen. Op die leeftijd ben je vaak nog verlegen en je ziet dat zij nog niet zoveel meemaken. Dat is wel grappig om te zien. Elke donderdag in het buurthuis laten we zien hoe het proces werkt van muziek uitbrengen. Met Spotify en Youtube bijvoorbeeld. Mensen denken dat het alleen muziek is, maar er komt meer bij kijken. We hadden zelf ook raples toen we jong waren in hetzelfde buurthuis. 

Had Figo bestaan als jullie elkaar niet van buiten kenden?

“Ik denk het niet, want op bepaalde momenten denk je: we hebben zoveel meegemaakt, wat kan ons dan nog breken? Je komt van zo ver, je bent van jongs af aan met elkaar. Is het waard om voor zoiets een vriendschap te breken? Het heeft ons sterker gemaakt. En in onze carrière is er ook veel gebeurd. Met management gewisseld, met labels gewisseld. Er komen mensen, er gaan mensen. Zo is de game. De kunst is om loyaal te blijven.”

Hoe raken jullie geïnspireerd door waar je vandaan komt?

“De wijk waar we vandaan komen is wel een achterstandswijk. Je ziet veel dingen die je niet hoort te zien. Het is aan jou hoe je daarmee om gaat. We hebben veel voorbeelden gehad hoe het wel moet en hoe het niet moet. Er waren vaak schietpartijen en schietgeweld. Ook mensen die daaraan zijn overleden. Die kant wil je niet opgaan. Maar er zijn ook voetballers waarmee je op het pleintje hebt gespeeld, die nu bij Feyenoord spelen. En in onze wijk waren wel veel rappers. Weinig die doorbraken, maar we hebben wel kunnen leren van een aantal rappers in de wijk.

Hoe maken jullie de straat je eigen?

“We komen veel in contact met de jongeren en representen de wijk in tracks. We proberen het in een positief jasje te zetten. We representen echt waar we vandaan komen. Waar we over rappen is meestal wat we hier hebben meegemaakt. De omgeving heeft een toegevoegde waarde gehad voor wie we nu zijn.”

Hoe zien jullie de toekomst van street culture in Rotterdam voor jullie?

“Ik hoop dat wij een goede invloed hebben op de next gen. Meer samenwerkingen met RSCW, want we vinden dat zij goede initiatieven nemen. Voor onszelf hoop ik dat die workshops en activiteiten waarmee we bezig zijn in de wijk verder kunnen ontwikkelen. Dat het een goede invloed heeft op de jeugd.”

Wat wil je tot slot nog meegeven aan iemand die net start met muziek maken? 

“Je moet schijt hebben. Als je naar elke luisteraars mening luistert, dan wordt je gek. Vooral doen wat je zelf wilt. De jeugd denkt meestal dat je echt een ster wordt bij een label, maar dat is tegenwoordig allang niet meer zo. Probeer het gewoon zelf te doen, independent.” Gordon voegt toe, “En in jezelf geloven ten alle tijden.”

Gamechanger | Yorbi (HEDONE)

We spreken Yorbi, grafisch designer en mister HEDONE. “Het gaat niet alleen om de kleding maar ook om alles daaromheen.”

Vertel ons meer over HEDONE!

“In 2020, coronatijd, was ik eigenlijk op zoek naar een bijbaantje als grafisch designer. Friends For Brands heeft mij toen benaderd en mij een internship aangeboden. Op dat moment kreeg ik de kans om een merk over te nemen en daarna mee te werken aan het merk HEDONE.

HEDONE was voor mij een beginnend experiment, elke dag leer ik nog steeds, omdat alles wat ik doe nieuw voor mij is. Maar wel heel leuk! Doordat ik van alles heb meegemaakt begreep ik het verhaal achter HEDONE meteen. Dit was dan ook de reden dat ze mij hebben betrokken bij het merk.

Je zou HEDONE kunnen beschrijven als een doorkijkluik door mijn ogen naar de Rotterdamse straatcultuur. Het is een manier van denken, een lifestyle. We hebben de slogan ‘Clean Culture’ wat staat voor oprechtheid, duurzaamheid, het maken van verantwoordelijk keuzes, verbinden en er voor elkaar zijn. Oftewel, kijk met een open blik naar de wereld. HEDONE is ook niet zomaar alleen een kledingmerk. Als er een nieuwe collectie uitkomt droppen we ook nieuwe muziek of organiseren we een heel event. Het gaat niet alleen om de kleding maar alles daar omheen.”

Wat wil je in de toekomst nog bereiken?

“Met HEDONE zou ik nog zoveel meer willen doen, maar de eerste grote stap is om een team op te zetten met allemaal boys uit de buurt waar ik vandaan kom. Een team waarmee ik een statement kan neerzetten. Mensen zullen niet verwachten dat deze jongens in deze positie zouden zitten. Veel verschillende mensen hebben ervoor gezorgd dat ik mijn ogen heb geopend. Dus waarom beperk ik dan mezelf? Alles wat daarna gaat gebeuren gaat vanzelf, gewoon nog meer lauwe dingen doen!”

Wat zou jij als gamechanger willen meegeven?

“Dat je jezelf niet moet blijven veranderen voor iemand. Sterker nog, alleen het verhaal waar je vandaan komt kan een inspiratie zijn voor andere. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je real blijft en uit je veilige omgeving stapt. Je moet zoveel mogelijk dingen bezoeken buiten je eigen wereld. Ga naar andere buurten, bezoek events en kijk wat andere doen. Daar zitten veel kansen voor jongeren, inzien welke deuren er allemaal open kunnen gaan!”

Waar kunnen we je volgen?

Instagram – @Yorbi.forbi@Hedoneapparel 

Gamechanger | Jessica

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? Na een succesvolle vijfde editie van Rotterdam Street Culture Week presenteren wij onze Rotterdamse gamechangers – gefotografeerd door Stacii Samidin – op onze website en socials.

Wat betekent dans voor jou?

Dans is voor mij een echte uitlaatklep. Als ik bezig ben met breakdance dan hoef ik niet te denken aan andere dingen. Als ik dans kan ik me beter concerteren en voel ik me vrij. Breakdance lessen zijn bijvoorbeeld heel anders dan een schooldag. Bij breakdance leer je eerst de basis en mag je daarna je eigen gang gaan. Je bent niet verplicht om heel de les naar iemand te luisteren.

Door mijn dansdocent ben ik breakdance lessen gaan volgen. Hij vertelde mij dat hij dat ook deed en ik vond het wel interessant. Ik ben toen een lesje gaan kijken en vond het zo leuk dat ik het eigenlijk ben blijven doen! Mijn voorbeelden zijn daarom ook mijn docenten, Patrick en Marshall. Ze breakdancen beide al heel lang waardoor ze het ook goed kunnen. Ik zou net zo goed willen worden als zij.

Wat zou jij andere kinderen willen meegeven?

Wat ik aan andere kinderen zou willen meegeven is dat je niet perse hoeft te gaan breakdancen om je vrij te voelen. Je kan genoeg andere dingen doen zolang je het zelf maar leuk vind om te doen. Daarin moet je niet te veel naar andere mensen luisteren. Ik heb ook een droom en dat is dat ik later in alle stijlen van dansen goed ben en hier bekend mee word!

Gamechanger | Kimberley Wenas

Stylist Kimberley brengt je graag die extra sparkle in je ogen

Kimberley Wenas creëert als stylist de looks voor grote namen, zoals Jayh Jawson, Anna Nooshin, en Kim Feenstra. Wie was haar eigen gamechanger, die haar heeft gemotiveerd om haar dromen na te jagen?

Wie was jouw grote gamechanger in je leven?

Dat is mijn oma. Ze is er helaas niet meer, maar zij heeft mij het inzicht gegeven dat je je dromen achterna moet gaan. En dat alles mogelijk is. Dat heeft ze me van kleins af aan al meegegeven. 

Mijn moeder overleed zes jaar geleden, en toen ben ik bij mijn oma gaan wonen. Onze band is daardoor nog intenser geworden. Dat was ook de periode dat ik begon met styling. Zij heeft het hele begin meegemaakt. Ik riep toen al dat ik zo graag Anna Nooshin wilde stylen. En zij heeft daarop altijd gezegd: ‘O dat gaat je zeker lukken, wacht maar af.’

De omgeving waarin mijn oma vroeger zelf heeft gewerkt, is op bepaalde manieren ook wel vergelijkbaar. Al was dat meer dan een halve eeuw geleden, en aan de andere kant van de wereld. Ze werd geboren in Indonesië, en na de oorlog ging ze daar aan het werk als haarstyliste en make-up artist. Ze reisde mee met sterren, liep rond op de sets om het haar en de make-up te doen. Mijn oma was een mooie vrouw om te zien. Zelf liep ze ook af en toe modeshows.

Al kan ze nu niet meer meemaken wat ik allemaal doe, en met welke grote namen in werk, ik weet zeker dat ze trots was geweest. Ik vind het heel bijzonder dat ik mede dankzij haar support dit heb bereikt. 

Verder raak ik ook geïnspireerd door iedereen waarmee ik samenwerk. Dat is ook iets wat ik bewust zoek. Anders kan ik er geen voldoening uithalen. Ik wil wel met mensen werken waar ik energie van krijg. En het werkt vaak beide kanten op. Ik denk dat ik met mijn ideeën en creativiteit de mensen waarmee ik werk ook kan inspireren.

Op welke momenten voel jij je zelf een gamechanger?

Soms geef ik masterclasses op het grafisch lyceum. Dan vertel ik over mijn loopbaan, niet eens mijn privé verhaal, en dan merk ik dat leerlingen daardoor geïnspireerd raken. Ze komen naar me toe en zeggen: nu ik jouw verhaal heb gehoord, wil ik dat ook bereiken! Ik probeer ze dan altijd te motiveren om achter hun dromen aan te gaan. Ik zeg tegen ze: laat niemand je wijsmaken dat niet alles mogelijk is. Als je maar dicht bij jezelf blijft. 

Tijdens het stylen krijg ik ook weleens dat mooie gevoel dat ik iets voor iemand beteken. Kim Feenstra, bijvoorbeeld, is al superknap van zichzelf. Maar als ik een bepaald element toevoeg, dat kleine extraatje, dan zie ik hoe zij zich nog mooier kan voelen. Dan krijgt ze die kleine sparkle in haar ogen. Ik help iemand om zich nog zelfverzekerder te voelen. Dat vind ik heel mooi.

Waar kunnen we je volgen?

Instagram: Kimberlywenas

Gamechanger | DJ Mixturess

Falinda ‘DJ Mixturess’ hoeft niet meer de fame te chasen

Falinda Tengku Khuzim, ook bekend als DJ Mixturess, staat al een kleine vijftien jaar platen te draaien. We spraken met haar over de gamechangers in de hiphop- en DJ-scene, en dichterbij jezelf komen.

Wie was jouw grote gamechanger?

De inspiratie en motivatie om DJ te worden, kwam voor het grootste vanuit mezelf. Ik zag DJ’s op tv, het internet kwam net op. Een DJ die vanaf het begin af aan mijn grote voorbeeld was, is DJ AM, die inmiddels is overleden. Hij was wie ik uiteindelijk wilde zijn. Qua muziekstijl, en hoe hij draaide. 

Toch is de grootste gamechanger in mijn carrière, degene die mij echt op weg heeft geholpen, DJ Cutnice geweest. Hij nam mij mee in de scene en inspireerde me. Ik ontmoette hem voor het eerst op het Street Science Festival in Rotterdam. Hij was daar een van de DJ’s. Ik ben toen op hem afgestapt en heb gezegd: ik vind het tof hoe je draait, en ik ben ook DJ, ik draai ook op vinyl (dat was toen als vrouw zijnde best wel iets nieuws in de scene). Toen was de connectie gelegd. Daarna zag hij mij een keer draaien op een ander festival, en is hij naar me toegekomen om te zeggen dat hij die klik wel voelde. Vanaf dat moment kon ik altijd bij hem terecht voor advies, connecties en veel muziektalk.

Wat is er in jou veranderd in de jaren als DJ?

Als ik bedenk hoe ik er nu insta, dan zie ik dat ik de laatste paar jaar steeds meer mezelf ben gebleven. Ik ben dichterbij mezelf gekomen. Dat is ook wel eens anders geweest. Ik ben vroeger meer beïnvloedbaar geweest. Door mensen in de scene, door hoe andere DJ’s dingen deden. 

Mensen zien het plaatje van een DJ met een bepaalde allure en een bepaalde levensstijl. Ik ging dat ook achterna. Maar eigenlijk riep ik daardoor juist veel struggles op me af. Ik wilde ook een beetje die fame chasen, en om daar te komen ging ik dingen doen die eigenlijk helemaal niet bij mij pasten. Daardoor werd het werk zelf opeens veel moeilijker. Als je dicht bij jezelf blijft, maak je ook meer dingen waar je zelf trots op bent. Het loont veel meer om te doen wat je tof vindt. Of dat nou voor tien man publiek is of voor tienduizend likes.

Geïnspireerd geraakt? Kom op zaterdag 11 september langs Beyond the beat!

Waar kunnen we je volgen?

Instagram: Dj_mixturess

Gamechanger | Atilla Bron

Atilla weet waar je moet zijn voor de dopeste muurtjes in Rotterdam.

Atilla Bron is op zijn veertiende al een groot freerunnertalent. Wie zijn voor Atilla zijn grote game changers die hem tot zo’n fanatieke freerunner maakten? En is hij dan nooit bang?

Wie was jouw grote gamechanger? 

Voor mij waren dat mijn trainers van de Freestyle School Rotterdam. Onur en Alex. Zij hebben mij de afgelopen jaren getraind en gepusht, bieden me mentale steun en weten wat ik kan. Zij helpen mij bij het bepalen of wat ik wil doen niet te gevaarlijk is. Ik kan met ze sparren. Dat is fijn, omdat het mentaal best spannend kan zijn. 

Als ik met vrienden train in de stad, helpen zij me ook om keuzes te maken. Zij weten ook wat ik kan. Als ik twijfel, zeggen ze: ‘ah joh, je kan dit wel.’ Maar andersom zeggen ze ook zeggen van: ‘nah, doe dat maar niet.’ 

Het freerunnen zat altijd al een beetje in me, denk ik. Vroeger klom ik overal in, bij elke speeltuin hing ik in het klimrek. Ik begon op een gegeven moment een beetje YouTube video’s te kijken van freerunners. Nu ben ik al twee jaar serieus bezig. Ik train veel in de gym in Rotterdam, maar ik ga het liefst buiten in de stad freerunnen. Met vrienden, en andere mensen waar ik dan weer nieuwe vrienden mee maak. Dan gaan we een beetje rondlopen en zoeken we naar allemaal muurtjes enzo, waar je goed kan jumpen. Heel soms freerunnen we op hoge gebouwen, maar dat doen we niet vaak, want het is toch best wel gevaarlijk. Je speelt wel met je leven.

Ben je nooit bang?

Ja tuurlijk. Het is ook wel heel mentaal. Maar wat ik dan doe, is me goed voorbereiden. Als ik op een plek kom die ik spannend vind, dan begin ik bijvoorbeeld met kleine jumps. Ik begin met eentje van twee meter, bijvoorbeeld, en als dat lukt, ga ik naar drie meter. Als ik er echt vertrouwen in heb, doe ik er ook tricks bij. Zoals salto’s, frontflips en backflips. Maar met dit soort tricks begin ik altijd in de gym, met een zachte ondergrond. Voordat ik met mijn eerste salto naar buiten ging, had ik die minstens tweeënhalve maand in de gym geoefend. 

Gelukkig heb ik nog nooit iets gebroken. Laatst kwam ik wel slecht terecht. Ik landde met mijn been net niet goed op een randje. Toen had ik een gat in mijn scheenbeen en moesten er vijf hechtingen in. 

Wanneer voel jij je zelf een game changer?

Samen met een vriend geef ik kleine kinderen les. Je ziet dan wel dat zij tegen me opkijken. Als wij buiten aan het freerunnen zijn, komen er ook vaak wel kinderen bij ons staan. Dan vragen ze waar we dat hebben geleerd, en zeggen: dat wil ik ook! Dan vertel ik hen dat je ervoor kan trainen bij de Freestyle School.

Waar kunnen we je volgen?

Instagram: atilla._.pkr

Gamechanger | Boom Snap Clap

Alexander: ‘‘beatboxers kunnen zo veel meer dan alleen tegen elkaar battelen.”

Alexander Kahlman is beatboxer en oprichter van de stichting Boom Snap Clap, waarmee hij beatboxers een groter podium wil geven. We spraken hem over zijn gamechangers in de beatbox scene, en waarom beatbox en opera zo goed samengaan.

Wie was de gamechanger die jou de beatbox scene heeft ingetrokken?

Op een gegeven moment kwam ik via school bij een beatbox workshop terecht. Het was heel erg beginnerswerk. Poffertjes crackertjes, weet je wel. Ik was toen nog heel verlegen, dus ik ben daar niet gelijk wat mee gaan doen. Maar mijn aandacht was getrokken en ik keek steeds meer filmpjes over beatboxen. Ik leerde grote namen kennen zoals Rahzel en Eazy-E en ik ging zelf ook een beetje stoeien met tutorials. 

Tot het punt dat ik daarmee vastliep. In Nederland was er ook niet makkelijk iets te vinden zoals een evenement of een workshop. Ik had gehoord van het Nederlands Kampioenschap Beatboxen. De organisator, Matthew ‘Hurrakane tha Soundztorm’, zei tegen me: kom langs, het kampioenschap is open voor iedereen die wil meedoen. En zo deed ik mijn eerste podiumervaring op. Vanuit daar ontmoette ik ook de hele community, waarmee ik later jamsessies ging doen.

Voel je ook dat jullie met de stichting Boom Snap Clap echte gamechangers zijn?

Dat begint nu al een beetje op te borrelen. We hadden laatst ons eerste evenement met de stichting Boom Snap Clap. Hierbij werden dansers en beatboxers aan elkaar gekoppeld. Iedereen was enthousiast en wilde het groter maken. Ik wil op die manier beatboxers vaker een podium kunnen geven. 

Ik denk dat veel beatboxers die nog een beetje bezig zijn op hun kamertje, niet beseffen dat ze ook veel groter kunnen gaan. Tot nu toe gebeurde er qua evenementen ook niet veel. Het NK was altijd de grootste, maar er is zoveel met beatbox te doen. Bijvoorbeeld in het theater. Ik heb afgelopen jaar op de Operadagen gestaan. In onze show combineerden we beatbox met operamuziek. Het was een grote theaterproductie met een heel orkest. In de muziek bepaalde de beatbox de rode lijn van de emoties die het verhaal omhoog hielden. 

Dat was voor mij echt een eye opener: we kunnen als beatboxers veel meer dan alleen tegen elkaar battelen. Ik hoop dat steeds meer beatboxers dat gaan doen, dat ze verder kijken. Mijn droom met de stichting Boom Snap Clap is om ooit een ruimte te creëren waar allerlei artiesten met beatboxers kunnen samenkomen, om workshops te organiseren en vooral kennis met elkaar te laten maken.

Boom Snap Clap in actie zien? Op vrijdag 10 september organiseren zij het NK Beatbox. Be there!

Waar kunnen we jullie volgen?

Instagram: Boomsnapclap_bmx

Gamechanger | The Pigeons Crew

Akif en The Pigeons Crew kunnen lol trappen èn op topniveau dansen.

Akif Dalkiran en The Pigeons Crew dansen al zeven jaar samen. We spraken met Akif over hun twee vaderfiguren, en hoe de vriendenband hen betere dansers maakt.

Wie zijn voor jullie danscrew echte gamechangers geweest?

Met onze crew The Pigeons hebben we twee mentors. Hassani en Argil. Zij zijn twee dansers, neven van elkaar. Ze komen uit Suriname, maar toen ze naar Nederland verhuisden hebben ze met veel succes een danscarrière opgebouwd. Ongeveer zo’n zes, zeven jaar geleden waren ze echt groot en bekend. In de dansscene, maar ze kwamen ook op tv. X-gen heette hun crew.

Toen wij als Pigeons bij elkaar kwamen, begon het eigenlijk als een grap. We volgden allemaal les bij het HipHopHuis, en waren daar wekelijks aan het dansen. We vormden een dansgroep, en toen is die grap eigenlijk heel serieus geworden. Nu zijn we al zeven jaar de wereld aan het rondtoeren. Toen wij net begonnen, waren Hassani en Argil er om ons aan de hand te nemen. Zij hadden de ervaring met de scene, en met het succes. Zij hebben ons geholpen door te zeggen: hier moeten jullie aan denken, en dit zijn jullie valkuilen. 

We zien hen als vaderfiguren. Ze vragen er geen geld voor ofzo. Het voelt gewoon als familie. De moeite die zij vanaf het begin in ons staken, was een motivatie. Wij dachten: wow, zij zijn zo groot, maar toch willen ze ons helpen. Deze kans moeten we grijpen. De mensen binnen de crew zijn allemaal gelijk, maar Hassani en Argil dansen niet mee. Hun visie is daarom een visie van boven. En dat werkt. 

Wat zagen zij in jullie crew, toen jullie als groentjes net begonnen?

Toen wij nog geen jaar bestonden, waren we nog klein, maar wat we wel hadden was de sterke band binnen het team. Dat is ook een belangrijke reden waarom Hassani en Argil iets in ons zagen. Zij voelden: oké, waar ze ook doorheen gaan, ze komen er wel uit. Want zij zijn als familie van elkaar. Veel crews gaan samen omdat ze elkaar gewoon goed vinden. Wij zijn een echte vriendengroep, we spreken elkaar dagelijks. Sommige van hen zie ik vaker dan mijn ouders. Ik denk dat dit het belangrijkste is wat een crew staande kan houden.

Voel je dat jullie zelf ook al echte gamechangers zijn?

Dat horen we wel vaak. Er zijn veel crews in de dansscene die het niet lang overleven. Ze krijgen ruzie, of gaan om een andere reden uit elkaar. Wij bestaan al zeven jaar. En ook met alle lol die wij trappen lukt het ons nog steeds om succesvol te zijn. Onze vibe roept herinneringen op bij de oude generatie, en zij geven het zo ook weer mee aan de jonge generatie. Wij geven zelf ook les aan de jongere generatie, en organiseren bootcamps. Zo proberen wij voor anderen ook weer een Hassani en Argil te zijn.

Waar kunnen we je volgen?

Instagram: Pigeons crew

Zin om een danswedstrijd te bewonderen of deel te nemen aan een toffe dansworkshop? Op donderdag, vrijdag en zaterdag kan je de International Dance League bijwonen. Check ons verdere programma en join us!

Gamechanger | Paolo Nunes

Paolo koestert Bruce Lee voor de body, Bob Marley voor de mind and soul

Paolo Nunes heeft 37 jaar lang gebreakdancet. We spraken hem over zijn eigen gamechangers, gratis wasmachines van sponsors, en breaken met een beperking. 

Wie zijn de grote gamechangers achter jouw breakdance carrière?

De eerste die mij naar een battle sleepte, was een vriend van mij, Remon Chinku. Ik was zelf heel verlegen, zat altijd in mijn eentje te oefenen op mijn zolderkamer. Daar kwam Remon een keer langs, ik was een jaar of 17, en hij zei: ‘zaterdag is een battle, jij moet meedoen. Zaterdag om 6 uur kom ik je halen.’ Zonder hem was ik nooit serieus begonnen. 

Wie mij daarna omhoog getrokken heeft in de breakdance scene is Edson Themen. Ik had hem een keer zien dansen, en daar was ik zo van geschrokken! Ik dacht: die gast is goed! Hij deed windmills, backspins, headspins, alles. Ik moest ook zo goed worden, en ben keihard gaan trainen. Als anderen 4 uur per dag trainden, deed ik dat 8 uur per dag. 

Op een andere battle werd ik ontdekt door Edsons broer, Marlow. Hij was Edsons manager, en hij zag wat in mij. Toen heb ik me bij hun crew gevoegd. Het moet ongeveer 1984 geweest zijn. We kregen met onze crew een serieuze naam in de breakdance scene. We verdienden op een gegeven moment 3000 gulden voor een optreden van een kwartier. En we werden gesponsord door Philips. Die zeiden tegen ons: als je nog wat nodig hebt, bijvoorbeeld een wasmachine of wat dan ook, kom maar halen. Moesten we wel helemaal voor naar Eindhoven. Maar het kon allemaal!

Naast Edson heb je ook andere inspiratiebronnen gehad in je leven. 

Ja, als kind waren er twee mannen waar ik erg tegenop keek. Bruce Lee en Bob Marley. Bruce Lee voor de body, Bob Marley voor de mind and soul

Bruce Lee was een kung-fu man. Ik zag hem een keer opdrukken op twee vingers. Mijn hele wereld stond op zijn kop! Ik wist niet dat dat bestond! Sindsdien ben ik altijd kung-fu blijven kijken als bron van inspiratie voor het breakdance. Bob Marley inspireerde mij vooral met zijn boodschap. Dat je positief in het leven moet staan. Maakt niet uit hoe erg je struggle is, je kunt het overwinnen. 

Van jongs af aan zei ik al tegen mijn moeder: ‘Mam, ik weet wat ik ga worden. Maakt niet uit hoeveel geld ik verdien, maar ik word danser.’ En dat was helemaal niet zo vanzelfsprekend. 

Door een ongeluk op mijn vijfde is mijn ene been 15 centimeter korter dan mijn andere. Andere dansers wilden meisjes versieren, of per se de nummer één worden. Ik wilde vooral het uiterste uit mezelf halen, mezelf laten zien wat ik kon met mijn beperking. Ik begon met breakdance in 1983, en in 1986 won ik het wereldkampioenschap. Zo hard had ik getraind. 

Wil je meer breakdance? Check dan het NK Breaking op zondag 12 september tijdens RSCW. Volg Paulo op Instagram.

Gamechanger | Unwanted Words

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de vierde editie van RSCW (4 t/m 12 september 2021) lichten we elke dag een Gamechanger – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 6: queer platform Unwanted Words.


Queer platform Unwanted Words neemt ownership van verhalen terug in handen 

Unwanted Words is een platform dat schrijvers en dichters uit de LGBTQ+ community gehoord laat worden. We spraken oprichter Luis Bracamontes over wie hem inspireerde, en waarom Rotterdam zijn platform nodig heeft. 

Wie is voor jou een gamechanger geweest in het oprichten van Unwanted Words? 

In Rotterdam zijn er zoveel inspirerende mensen. Maar ik denk dat voor ons platform één bepaalde organisatie heel veel heeft betekend: Queer Rotterdam. Queer Rotterdam is een queer feministisch collectief dat events organiseert voor de community rondom bijvoorbeeld mentale gezondheid, identiteit en safe spaces. Zij waren een inspiratie. 

Bij de oprichting van Unwanted Words was het niet van begin af aan mijn intentie om een platform te worden. Ik wilde in eerste instantie vooral een veilige plek creëren voor queer schrijvers en dichters om met elkaar te verbinden. Ik was toen als 26-jarige Mexicaanse dichter in een vreemde stad, waar ik niemand kende en ik wilde graag verbinding zoeken met andere LGBTQ+ creatieven. Gaandeweg kwamen er kansen om events te organiseren.

We begonnen met Queer Poetry Nights. Die hielden we die iedere maand op verschillende locaties. Toen dat zo’n succes bleek, realiseerden we ons hoe groot de noodzaak was voor de queer community hier. Voor queer schrijvers om gehoord te worden. Ook zagen we hoeveel talent er rondloopt. Nu organiseren we bijvoorbeeld ook onze eigen Poetry Awards. Dit jaar hebben we ook het plan om een selectie van de beste werken te publiceren in een bloemlezing. Want we dachten: zo’n publicatie kan onze schrijvers ook weer verder helpen. 

Waarom denk je dat dit platform zo noodzakelijk was? 

Als mensen uit de queer community zien en horen wij onze verhalen geportretteerd in de media door een heteronormatieve en patriarchale lens. Een queer platform kan de ownership van onze verhalen weer terug in handen nemen. Wij vertellen hier de verhalen over onze eigen littekens en onze eigen triomfen, onze eigen zoektocht naar identiteit en safe spaces. Ook creëren we hier een plek voor mensen om met elkaar te verbinden. Als je hoort of ziet dat iemand door iets vergelijkbaars is gegaan, dan kan dat veel met je doen. Een queer platform is zo een soort verzamelplek voor ervaringen van mensen met wie je je kan identificeren. En als spoken word-artiesten bijvoorbeeld een persoonlijk stuk hebben over hun transitie, of hun struggle met body dismorphic disorder, dan is dit een veilige plek om dat te delen. 

Op welke momenten voel jij dat je verandering teweegbrengt? 

Vooral op momenten dat we mensen raken, wanneer onze events dat mogelijk maken. Ik herinner me een speciale avond bij een van onze Queer Poetry Nights. In het publiek zat een meisje dat zich identificeerde als Zuid-Aziatisch moslimmeisje, samen met haar ouders. Na de show vertelde ze dat de optredens van de dichters en schrijvers haar de moed hadden gegeven voor haar coming-out bij haar ouders. Het zijn dit soort verhalen die ons motiveren om door te gaan. 

Volg Unwanted Words op Instagram. En ben je benieuwd naar meer spoken word? Check dan vanaf 6 september de video’s van Spraakuhloos x Gamechangers hier op onze website en socials!

Gamechanger | Negara Faghir

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de vierde editie van RSCW (4 t/m 12 september 2021) lichten we elke dag een Gamechanger – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 5: Negara Fahir, voor wie skateboarden een belangrijk onderdeel is van haar leven.

We spraken Negara over haar gamechanger en hoe de sterke visie van haar moeder haar heeft geïnspireerd om onvoorwaardelijk haarzelf te zijn.

Wie was jouw gamechanger?

Klinkt misschien cliché, maar ik denk dat dat vooral mijn moeder is geweest. Ik vind haar een heel sterke vrouw die veel heeft meegemaakt. Ze is geboren in Afghanistan, een moeilijk land voor vrouwen. Ook al lieten de omstandigheden het niet toe, is ze altijd zichzelf gebleven. Ze vertelde mij weleens verhalen over vroeger, bijvoorbeeld hoe ze als kind haar haar kort knipte om op een jongen te lijken, zodat ze ongestoord over straat kon.

Wat ik ook mooi vind, is hoe zij taboes durft te doorbreken. Als zij het ergens niet mee eens is, zoals over de behandeling van vrouwen in Afghanistan of alledaagse seksistische dingen, dan begint ze erover. Ook als ze in een kamer zit met alleen maar oudere mannen, waarmee je volgens de cultuur met respect hoort om te gaan. Zij durft gewoon haar mond te openen. 

Dat unapologetically jezelf zijn, dat is iets wat ik ook probeer over te nemen. 

Hoe breng jij dat terug in je eigen leven, unapologetically jezelf zijn? 

Ik denk dat ik best koppig ben. Als ik iets wil, ga ik er ook echt voor. Maar als ik iets niet wil, heb ik eigenlijk ook nooit zin om er energie in te steken. 

Skaten was in het begin heel eng en moeilijk. En vooral op dat moment is het makkelijk om op te geven. Maar ik ben altijd doorgegaan, ook als het eng was. Ik ging in het begin dan liever op rustige tijden naar skateparks, om niemand in de weg te zitten. Of ik vond dat ik niet goed genoeg was om op een bepaalde plek te skaten. Maar op een gegeven moment heb ik dat opzij gezet, en ben ik gaan beseffen dat ik die ruimte ook echt wel mag innemen. 

Voel jij je zelf ooit een gamechanger? Op wat voor momenten?

Ik werd laatst door een vriendin van mij geïnterviewd voor een kunstproject, samen met een vriend. Hij zei toen: ‘Als ik denk aan meiden die skaten in Rotterdam, dan denk ik gelijk aan Negara en Kim, die hebben daar wel naam gemaakt.’ Dat vond ik erg cool om te horen. 

Ondertussen zie je best wat meiden skaten, maar toen ik vier jaar geleden begon, kende ik alleen Kim. Ik denk dat je als vrouwen elkaar daarin kan aansporen. Als ik vroeger een vrouw of meisje zag skaten, voelde ik me gelijk wat veiliger. Rustiger, en minder gejudged. Het is fijn om representatie te zien, als bevestiging dat het skate park niet een soort boys-only plek is. 

Geïnspireerd geraakt? Kom skaten op 12 september tijdens het Opperclaes Skateboard Festival. Check ons verdere programma en join us!

Waar kunnen we je volgen?

Instagram: negaraf

Gamechanger | Concrete Lions

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de vierde editie van RSCW (4 t/m 12 september 2021) lichten we elke dag een Gamechanger – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 4: de Concrete Lions, straatbasketballteam trots op hun Rotterdamse roots.

De Concrete Lions zijn een straatbasketbalteam én een familie. We spraken met twee van hen, Dimma en Mylah, die allebei in de eredivisie spelen, over hun gamechangers en de cultuur van het straatbasketbal.

Wie waren jullie gamechangers?

Dimma: Ik ben begonnen met basketballen door mijn beste vriend. Hij zat al op basketbal en ik ging soms met hem mee om te kijken. Toen vroeg zijn coach of ik een keer wilde meetrainen. 

In het begin was het meer voor de lol, maar naarmate je beter wordt, ga je het wel serieuzer nemen. Mijn coaches zijn daarin ook wel echt mijn gamechangers geweest. Bij Rotterdam Zuid was dat Shane Leurs. Later heb ik de overstap gemaakt naar de volgende club, CB Binnenland, waar ik hoger ging spelen. Daar heeft mijn coach Mitchell Lieveld mij erg geholpen. 

Ondertussen speel ik ook met de Concrete Lions. Die betekenen ook veel voor mij, op een andere manier. Het is echt een familie, we spelen met mensen waarmee we zijn opgegroeid. Straatbasketbal is ook een ander soort cultuur, je speelt meer individueel, en het is vrijer. Gewoon meer straat. 

Mylah: Voor mij waren dat toch wel mijn moeder en mijn vriend. Zij komen echt naar elke wedstrijd kijken. Dat geeft je iets om voor te spelen. Als je weet dat mensen naar je kijken, weet je dat je gesupport wordt. 

Met de Concrete Lions spelen we veel toernooien, wedstrijden. We doen veel met de meiden onder elkaar, maar we trainen ook met de jongens. Het is straatbasketbal, en daarmee wel anders dan met mijn team bij CB Binnenland. Het is fysiek misschien iets harder, want je hebt geen scheidsrechters die affluiten. En je speelt tegen iedereen, maar het is wel heel gemoedelijk. Je legt makkelijk contact, en iedereen vibet met elkaar. 

De Concrete Lions is een team waarbij iedereen kan joinen, ongeacht je afkomst, je leeftijd of wat dan ook. Er zijn ook Concrete Lions die mij inspireren. Zoals Tamara, waar ik vaak mee speel. We hebben allebei de drive om onszelf beter te maken. Zij is een stuk kleiner dan ik, maar werkt net zo hard. Ik heb veel bewondering voor haar.

Concrete Lions in actie zien? Check het programma en doe mee!

Volg Concrete Lions op Instagram en check hier waar je de Concrete Lions kunt zien tijdens RSCW.

Gamechanger | Amara van der Elst

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de vierde editie van RSCW (4 t/m 12 september 2021) lichten we elke dag een Gamechanger – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 3: Amara van der Elst, spoken word-talent.

We spraken Amara van der Elst over haar gamechanger in de schrijverswereld, wijze woorden van haar moeder, en haar eigen game changer-moment op de Dam op 4 mei. 

Wie was jouw grote gamechanger?

Heel veel mensen hebben mij geholpen te komen waar ik nu ben. Maar in de spoken word scene is mijn grote gamechanger Elten Kiene. Ik had net een wedstrijd van Kunstbende Zuid-Holland gewonnen, in de categorie taal. Daar had Elten mij opgemerkt. Twee dagen later stond een show gepland met zijn spoken word platform Woorden Worden Zinnen. Hij belde me vlak daarvoor op om te vragen of ik wilde invallen voor een act die op het laatste moment uitviel. Ik heb gelijk ja gezegd. Vanaf toen heeft hij onthouden dat ik altijd ready ben. 

De tekst die ik voor Kunstbende maakte, had ik eigenlijk helemaal niet als spoken word-tekst geschreven. Ik wist nog helemaal niet wat spoken word was. Het was Chanty Louis die na de show tegen mij zei: ‘Je mag jouw werk echt wel spoken word noemen’. Ik was gelijk weg van spoken word vanaf het moment dat ik ervan proefde. So I started cookin’ some

Wie mij in mijn persoonlijke leven heeft gemotiveerd, is mijn moeder. Zij heeft mij geleerd om hard te werken voor je dromen en ze heeft mij de vrijheid gegeven om ambitie te hebben. Er zijn veel jongeren die denken dat de mogelijkheden er niet zijn. Maar mijn moeder heeft mij altijd anders doen geloven. Zij zei: ‘Je wil iets? Ga het dan zelf halen.’ 

Waar spreek jij over in je spoken word-teksten?

Dat ligt aan wat mij op dat moment bezig houdt, wat op dat moment om mij heen resoneert. Ik schrijf vanuit een bepaalde noodzaak. Die kan maatschappelijk zijn, zoals racisme of seksisme. Het kan over liefde of vriendschap gaan, maar ook over psychologische onderwerpen, zoals zelfwaardering of de grind-cultuur. Over de grind-cultuur schrijf ik bijvoorbeeld dat het mooier is om te genieten van de stappen die je al hebt gemaakt, in plaats van altijd maar door te gaan. 

Wanneer heb jij je zelf een game changer gevoeld?

Dat gevoel had ik heel erg na mijn optreden bij de Dodenherdenking op 4 mei. In mijn tekst had ik een line gezet die mij zelf ook veel heeft gebracht, als dochter van een Indische moeder en Nederlandse vader. ‘Half en half maken heel mooi.’ Ik kreeg van veel mensen een reactie als: ‘Wauw dit moest ik horen. Deze woorden had ik nodig. Jij hebt iets geheeld in mij.’ Soms zonder dat ze tevoren beseften dat er iets te helen viel. Dat is een moment waarop het besef van de kracht van woorden bij mij doordringt. Andersom kunnen hun woorden mij ook raken.

Meer horen van Amara? Check het programma en kom langs!

Waar kunnen we je volgen?

Instagram: amaravdelst

 

Gamechanger | Sharif El Jackson

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de vierde editie van RSCW (4 t/m 12 september 2021) lichten we elke dag een Gamechanger – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 2: Sharif El Jackson, straatvoetballer en panna-specialist.

Sharif El Jackson’s specialiteit? De panna. Als straatvoetballer weet hij met z’n tricks iedereen eruit te spelen. We spraken met hem over zijn gamechanger Michael Jackson, en de creativiteit van het straatvoetbal. 

Wie was jouw grote gamechanger als straatvoetballer?

‘Dat is absoluut Michael Jackson. Hij was dan wel zanger en danser, heel wat anders dan een voetballer, maar ik heb altijd tegen hem opgekeken. Ik deed als kind al zijn dansjes na. En nu gooi ik die met straatvoetbal er ook in. Dan probeer ik die dansjes te variëren met een trick. Als ik bij nu optredens wordt geïntroduceerd zeggen ze: ‘daar komt de straatvoetballende Michael Jackson!’’

‘Michael Jackson werkte altijd hard, ook als kind al, en was heel erg gefocust. Dat was ik als kind ook. Ik begon op mijn dertiende met straatvoetbal, en was van jongs af aan gefocust op mijn passie. Ik ben altijd ambitieus geweest.’

Waarom liever straatvoetbal dan gewoon voetbal?

‘Ik voelde gelijk dat straatvoetbal mijn ding was. Er zit veel meer vrijheid in. Je kan er veel meer creativiteit in kwijt. Ik kan binnen een minuut een nieuw trucje verzinnen. En er is geen strenge coach die tegen mij schreeuwt: ‘je moet dit doen!’ Of: ‘je moet dat zo aanpakken!’

Wanneer voel jij je zelf een gamechanger?

‘Ik doe dagelijks optredens waarbij ik met kinderen voetbal, hen panna’s geef en andere trucjes doe. Soms komen kinderen voor een tweede of derde keer naar een show, en zeggen ze: ‘weet je nog dat je mij vorige keer die panna gaf?’ Ze zijn dan met extra energie teruggekomen om te laten zien dat ze nu beter kunnen. Ik heb ze gestimuleerd om nog harder te gaan trainen. Dat vind ik heel mooi om te zien.’

Wil jij Sharif in actie zien? Check dan ons programma.

Waar kunnen we je volgen?

Instagram: sharif_eljackson

Website: pannaknockout.com

Gamechanger | Heidi Smit – Tuig Oma

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de vierde editie van RSCW (4 t/m 12 september 2021) lichten we elke dag een Gamechanger – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 1: illustrator en graffiti artist Heidi Smit, beter bekend als Tuig Oma.


Heidi Smit is illustrator en graffiti artist. We spraken Heidi over haar gamechangers en niet willen conformeren. Maar we spraken Heidi ook over haar werk, waarin een rebelse oma die rondloopt met een buttplug, of banden van invalidenwagens lek prikt, de grootste rol speelt. 

Wie was jouw grootste gamechanger in je leven?

‘Eigenlijk waren dat vooral mijn vrienden. Als we vroeger in Zoetermeer aan het hangen en blowen waren, en ik tekende iets op de muur, waren zij altijd helemaal enthousiast. Als eentje zegt dat je er wat mee moet, denk je misschien van: oké, het zal wel… Maar als de tiende het zegt, ga je denken: nah, misschien zit er wel wat in.’

‘Het was niet zo dat ik er na school meteen mee door ben gegaan. Ik ben eerst nog heel random geschiedenis gaan studeren aan de Universiteit. Dat werd helemaal niks. Ik zat alleen maar gekke tekeningetjes van de professoren te maken, in plaats van op te schrijven wat er gezegd werd. Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om naar de kunstacademie in Rotterdam te gaan.’ 

‘Wie de laatste jaren veel voor mij heeft gedaan, is Daniël van POW! WOW!. Vorig jaar belde hij om te vragen of ik voor RSCW wilde graffitiën op een wegwijzer in de stad. Hij stak een bos veren in mijn reet, en daardoor kreeg ik weer extra energie. Graffiti stond daarvoor bij mij al een tijdje stil. Maar nu voelde ik weer wat ik had gemist.’ 

En hoe is die blowende, scheldende oma ooit tot leven gewekt?

‘Het begon met een T-shirt dat ik voorbij zag komen met kleine ronde tietjes erop getekend. Toen ik dat zag, dacht ik: ja hallo, zo hangen ze er normaal echt niet bij hoor. Bij mij in ieder geval niet. En bij negentig procent van de vrouwen ook niet. Toen heb ik als reactie een T-shirt gemaakt met grote hangende borsten, en tepels die naar beneden wijzen. Hierna ben ik vaker omaatjes gaan tekenen. Met dezelfde hangborsten, en veel tattoos en middelvingers. Zo is het een beetje gaan rollen.’ 

‘In Tuig Oma komt een mix van mijn gedrag, mijn gedachten en dingen die ik tegenkom in het dagelijks leven terug. Zij doet dingen die ik misschien wel denk, maar niet altijd doe. Met Tuig Oma wil ik tegen het idee ingaan dat je je zou moeten conformeren aan het plaatje dat past bij je leeftijd. We worden allemaal oud, maar ik hoop dat mijn gedrag niet verandert, dat ik niet ga toegeven aan wat mensen van me verwachten en altijd mezelf kan blijven.’ 

Op welke momenten voel jij je zelf een gamechanger?

‘Als mensen mijn tekeningen zien en helemaal stuk gaan, dan weet je dat je blijft hangen. En nu ik op centraal station bezig ben, of ergens buiten, dan zie ik vaak allemaal kinderen voorbij lopen en kijken. Ik hoop dat ik bij die kinderen ook een gevoel kan losmaken. Dat gevoel van: dit wil ik later ook doen! Ik wil die hele stad slopen en alles onder bomben! Het zou heel tof zijn als je zoiets achterlaat bij iemand.’

Tuig Oma zelf bewonderen? Check ons programma en join us!

Waar kunnen we je volgen?

Instagram: tuigoma

Website: heidsmit.com

Playlist: video’s Street Knowledge Podcast

Je kon de afgelopen weken (uiteraard) al luisteren naar onze Street Knowledge Podcast. Maar guess what? Je kunt er nu ook naar kijken! We hebben alle video’s van de podcast-opnames voor je in een YouTube-playlist gezet. Check ze hieronder!

Aruna Vermeulen & Leal van Herwaarden (HipHopHuis)


Onur Eren (Freestyle School)


Tomáš de Paauw & Garryl Tjon Poen Gie (Spraakuhloos)


Simon Mahamit & Aafje de Roest (LKCA)


Stacii Samidin (Gallery Stacii Samidin)


Thomas van Bemmelen (Skateland)


Dave Vanderheijden (POW! WOW! Rotterdam)


Danijel Ribaric & Easy Man (World of Street Football)



RSCW presents Street Knowledge Podcast

Nu jij dit jaar wat minder naar RSCW kunt, brengen we RSCW wat meer naar jou. Dat doen we met de Street Knowledge Podcast, waarin onze artistiek leider Rajiv Bhagwanbali in gesprek gaat met sleutelfiguren uit de verschillende subscenes van de street culture. Rajiv spreekt met zijn gasten over de diepere betekenis van de subculture en welke ontwikkelingen er spelen. 

In totaal zijn er acht podcasts gemaakt met de volgende mensen uit de culture. Luister ze direct hieronder! 

Aruna Vermeulen & Leal van Herwaarden (HipHopHuis)


Onur Eren (Freestyle School)


Tomáš de Paauw & Garryl Tjon Poen Gie (Spraakuhloos)


Simon Mahamit & Aafje de Roest (LKCA)


Stacii Samidin (Gallery Stacii Samidin)


Thomas van Bemmelen (Skateland)


Dave Vanderheijden (POW! WOW! Rotterdam)


Danijel Ribaric & Easy Man (World of Street Football)



Game Changer | Clifford danst – gewoon vanuit zijn rolstoel

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 17 (en slot): zanger en zangcoach Clifford Thomas (C on Wheels).


Naam: Clifford Thomas (C on Wheels)
Leeftijd: 33 jaar
Representing: zang (BIRD)

Wie is Clifford?

Clifford: ‘Ik ben een 33-jarige Rotterdammer, met de “artiestennaam” C on Wheels. Ik ben geboren met een open rug (spina bifida, red.), in het Sophia Kinderziekenhuis. Vanaf dag één was dat mijn tweede thuis. Elk jaar had ik een andere operatie. Er is veel zenuwweefsel aangetast door mijn aandoening. Vanaf mijn vierde zit ik in een rolstoel. 

‘Tot aan groep 3 heb ik op een normale basisschool gezeten, maar we merkten dat ik voor bepaalde vaardigheden extra aandacht nodig had. Daarom ben ik naar de mytylschool gegaan. Uiteindelijk heb ik het VMBO afgerond in de richting economie. In het dagelijks leven ben ik model en acteur. Tot 2016 heb ik professioneel gezongen. Nu ben ik vooral bezig om andere mensen te begeleiden in hun zangcarrière. 

‘Daarnaast wil ik in alles wat ik doe laten zien dat het leven in een rolstoel even goed kan zijn als het leven van iemand zonder beperking. Ik heb periodes meegemaakt dat mensen in rolstoelen werden gezien als mensen die niet veel kunnen en zielig zijn. Maar dit hoeft dus absoluut niet zo te zijn. Als mensen me leren kennen, verander ik altijd hun perspectief op hoe “mensen in een rolstoel” zijn. Hun mond valt vaak open van verbazing als ze horen wat ik allemaal doe.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Clifford: ‘Ik ben er letterlijk en figuurlijk ingerold, haha. Mijn zus danst al haar hele leven, daardoor maakte ik de cultuur van dichtbij mee. Ik had waarschijnlijk ook iets met dans gedaan als dat had gekund; zodra de muziek aangaat moet ik bewegen. Muziek en zang is er bij ons al van kleins af aan ingegoten. Toen ik uiteindelijk ook meeging naar dance battles vond ik het heel tof om te zien. Jezelf uiten door middel van je dans, dat is geweldig. 

‘Ik ben best een laatbloeier geweest. Pas rond mijn twintigste begon ik met uitgaan en dingen ontdekken als mode, muziek, taal en lifestyle. Dat is ook een van de redenen waarom ik het leuk vind om met jongeren te werken. Ik kan me makkelijk verplaatsen in de situatie van iemand die het nog niet begrijpt en daar de vertaalslag in maken.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Clifford: ‘De Thuishaven. Met hoofdletters. Punt.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Clifford: ‘Dan zouden ze weten dat rolstoelbasketbal mijn leven heeft gered. Ik bleek ooit een doorligplek te hebben die erg ontsteken was. Ik had koorts boven de veertig graden. Normaal gesproken is dat een levensbedreigende situatie. Maar doordat ik zo lang heb gebasketbald was mijn lichaam super sterk. Dat zorgde ik ervoor dat geen last had van de ontsteking. Het toont aan hoe belangrijk het is om te bewegen, zelfs als je in een rolstoel zit.’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @c_on_wheels
Facebook: C. on Wheels

Game Changer | Aflanis: van toeschouwer naar deelnemer bij het HipHopHuis

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 16: hiphopdanser Aflanis Joao. 


Naam: Aflanis Joao
Leeftijd: 29 jaar
Representing: dans

Wie is Aflanis?

Aflanis: ‘Een Angolese/Congolese leeuw van 29 jaar oud. Ik ben opgegroeid in Roosendaal en zes jaar geleden naar Rotterdam verhuisd. Ik was altijd aanwezig bij internationale dance events als Juste Debout en Summer Dance Forever, maar ik wist niet waar ik dat soort dingen moest vinden in Rotterdam. Een vriendin van me danste bij het HipHopHuis. Ze nam me mee en het voelde meteen als thuiskomen. Sindsdien ben ik standaard in de lessen en de cyphers te vinden. Van toeschouwer ben ik deelnemer geworden. And I love it.

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Aflanis: ‘AI in mijn jonge jaren werd ik verliefd op de muziek en de videoclips die erbij horen. Missy Elliot, Timbaland en Busta Rhymes; zij waren de definitie van street culture. En het enige wat ik dacht was: dit wil ik ook.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Aflanis: ‘Rotterdam is de plek waar ik de danscultuur heb leren kennen, toen ik hier zes jaar geleden heen verhuisde. Ik ontdekte andere kleding, zag verschillende culturen samenkomen. Dankzij Rotterdam kwam ik erachter dat er binnen de street culture heel veel verschillende invloeden zijn.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Aflanis: ‘Dan zouden ze behoren tot de warme kring van mensen, die ik om me heen heb verzameld. Ze functioneren als een spiegel voor mij. Sowieso ben ik veel bezig met zelfontwikkeling. Daarnaast houd ik van boeken lezen, maar eigenlijk doe ik het te weinig. Dans gaat dan toch vaak voor.’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @aflanis 

Game Changer | Onur: die guy die altijd aan het rennen was in de buurt

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 15: freerunner Onur Eren. 


Naam: Onur Eren
Leeftijd: 30 jaar
Representing: freerunning (FreestyleSchool)

Wie is Onur?

Onur: ‘Ik was die guy in de buurt die altijd aan het rennen was. Als ik brood moest halen voor mijn moeder, deed ik dat rennend. Lopen was een waste of time. Ik kickte op de rush die ik daarvan kreeg. Ook sprokkelde ik vroeger in de buurt allerlei houtstukken bij elkaar. Wanneer ik genoeg materiaal had, bouwde ik een steppark met allerlei ramps en banen. Ik organiseerde toen al activiteiten, waardoor heel de buurt bij ons voor de deur kwam spelen.

‘Nog steeds ben ik iemand die het vet vindt om mensen bij elkaar te brengen, op welke manier dan ook. Ik geloof heel erg dat als je de juiste type mensen bij elkaar brengt je mooie dingen kan aanwakkeren. Ook de omgeving speelt daarbij een grote rol. De energie die gecreëerd wordt door een goede ruimtelijke inrichting triggert mensen op de juiste manier. Zo hebben we al door heel Nederland indoor- en outdoorparcours gerealiseerd. Hierdoor zijn een hoop communities ontstaan of ondersteund. Dat geeft mij enorm veel voldoening.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Onur: ‘Ik zag Henk, een legendarische freerunner en een vriend van mij, een sprong doen bij de Westersingel. Dat vond ik heel vet. Later zag ik een documentaire waarin werd gefreerund. Ik raakte met een neef en een maatje van mij geïnspireerd en gingen het doen. We deden maar wat, elke dag. Langzamerhand kwamen we in contact met de “scene”, die eigenlijk nog niet bestond. Op een gegeven moment begonnen we oproepen tot jams te plaatsen, waardoor de weinige mensen die dit deden bij elkaar kwamen. Hier kwam een jam uit van twintig man. Door de vibe die ze voelden, deelden ze dit social media. Zo is het uitgegroeid tot een event van 180 freerunners.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Onur: ‘Heel veel. Ik wil nooit ergens anders zijn. Juist omdat het zo verandert en leeft. Er gebeurt altijd iets, het is één grote happening. Ik vind het super hard dat ik me op straat thuis kan voelen. Ik ben er echt verliefd op en het is heel inspirerend voor mij. Tegelijkertijd vind ik de ruimtelijke inrichting van de stad heel karig. Het is clean, modern… Maar als je het hebt over mensen in beweging brengen, denk ik dat je het anders zou moeten inrichten. 

‘Ik zou het super tof vinden om interactieve plekken in de stad te creëren waar je door- en overheen zou kunnen gaan en waar mensen een unieke ervaring meekrijgen. Iets wat voor iemand een trigger kan zijn om een bepaalde keuze in zijn of haar leven te maken. Niet perse voor freerunners, maar voor iedereen.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Onur: ‘Dan zou je weten dat ik niet “maar” een freerunner ben. Ik denk altijd na over hoe ik mezelf maar zeker ook anderen in beweging kan brengen. Ik wil absoluut niet zweverig overkomen, maar ik vind het belangrijk om tot in de diepste details te denken en me in de ander te verplaatsen. Hoe werkt de mind van de ander en hoe kun je dat veranderen door de omgeving te veranderen, wat uitnodigt tot anders denken en bewegen? Daar ben ik vaak mee bezig.’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @onur.style
Website: www.freestyleschool.nl 

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♂‍ 𝙾𝚗𝚞𝚛 𝙴𝚛𝚎𝚗 • 𝟹𝟶 𝚓𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚏𝚛𝚎𝚎𝚛𝚞𝚗𝚗𝚒𝚗𝚐 • ‘Ik was die guy in de buurt die altijd aan het rennen was. Als ik brood moest halen voor mijn moeder, deed ik dat rennend. Lopen was een waste of time. Ik kickte op de rush die ik daarvan kreeg. Ook sprokkelde ik vroeger in de buurt allerlei houtstukken bij elkaar. Wanneer ik genoeg materiaal had, bouwde ik een steppark met allerlei ramps en banen. Ik organiseerde toen al activiteiten, waardoor heel de buurt bij ons voor de deur kwam spelen.’ • ‘Nog steeds ben ik iemand die het vet vindt om mensen bij elkaar te brengen, op welke manier dan ook. Ik geloof heel erg dat als je de juiste type mensen bij elkaar brengt je mooie dingen kan aanwakkeren. Ook de omgeving speelt daarbij een grote rol. De energie die gecreëerd wordt door een goede ruimtelijke inrichting triggert mensen op de juiste manier.’ • ‘Ik vind het super hard dat ik me op straat thuis kan voelen. Ik ben echt verliefd op Rotterdam en het is heel inspirerend voor mij. Tegelijkertijd vind ik de ruimtelijke inrichting van de stad heel karig. Het is clean, modern… Maar als je het hebt over mensen in beweging brengen, denk ik dat je het anders zou moeten inrichten. Ik zou het super tof vinden om interactieve plekken in de stad te creëren die mensen wél echt in beweging brengen.’ • Benieuwd naar het hele verhaal van Onur? Check het via de link in bio! 🤙 • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Naomi at eerder potloden dan kip

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 14: kunstenaar Naomi King. 


Naam: Naomi King
Leeftijd: 36 jaar
Representing: street art

Wie is Naomi? 

Naomi: ‘Een jonge vrouw die erg dankbaar is voor wat het leven mij gegeven heeft. Ik doe van alles. Als kunstenaar kun je me multidisciplinair noemen. Ik maak illustraties en grafisch werk, maar ook animaties en fine arts. Sinds kort hou ik me ook bezig met muurschilderingen. Ik voel dat het universum me langzaam die kant op stuurt en vind het heel vet dat ik tijdens POW! WOW! een mural mag gaan maken.

‘Ik ben autodidactisch en probeer dat te delen met anderen. Ik ben een docent ondernemerschap en CKV, niveau MBO1-studenten. Daarnaast geef ik workshops door heel Nederland. Tienermoeders, ex-gedetineerden, vluchtelingen, de jongeren van de straat; met hen werk ik het liefst. Wat ik hen voorhoud? Maak je doel concreet en werk er zo hard voor als je kan, ongeacht wat anderen mensen over je zeggen en ervan denken.

‘“Je at eerder potloden dan kip”, grapt mijn vader altijd. Van huis uit werd ik desondanks niet heel erg gestimuleerd om te tekenen. Mijn moeder kreeg een vriend die op zolder allemaal comics had staan. Ik kreeg van hem de comic Elfquest. Ik zocht urenlang online naar informatie daarover en ging de comic vertalen naar het Nederlands. Dat werd opgepikt door hun uitgeverij. Ik kreeg uitbetaald in comics, want ik was toen pas dertien jaar.

‘Dit in combinatie met de toffe tekenfilms die toentertijd op tv waren, gaf mij een enorme inspiratie. Zo ben ik op het Grafisch Lyceum beland en daarna doorgestroomd naar de Willem de Koning Academie.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Naomi: ‘Ik heb graffiti altijd al stoer gevonden. Ook heb ik een tijdje gebasketbald – mijn broertje speelde hoog, dus basketbal was altijd een onderdeel van mijn leven. Daarnaast trokken de rauwheid en het radicale aspect van hiphop mij heel erg. 

‘De echte vonk om er zelf iets mee te gaan doen, sloeg over dankzij mijn huidige vriend. Hij gaf mij tijdens onze eerste date een spuitbus. Daarmee maakte ik mijn eerste poppetje op een muur in de Batavierenstraat. Voor ik het wist stond ik een paar jaar later voor duizenden mensen te painten in de Koopgoot.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Naomi: ‘Het is de stad waar ik – bam – direct binding mee had. Ik kwam als kunstenaar uit Leiden, daar liepen vooral onwijze ballen waarmee ik niks had. Met de community in Rotterdam had ik meteen een heel sterke binding. Toen ik op straat kwam te staan, werd ik meteen geadopteerd door mijn nieuwe familie in Rotterdam. 

‘Er gebeurt hier zóveel… Rotterdam is een echte kweekvijver voor sporters en kunstenaars. Er zijn zoveel mogelijkheden. Hard werken loont hier en iedereen kan zichzelf zijn. Je wordt niet scheef aangekeken omdat je anders bent, je hoeft jezelf niet de hele tijd te bewijzen. De stad trekt mij zó dat ik nu al weet dat ik hier nooit meer weg ga.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Naomi: ‘Dan weet je dat je altijd welkom bent en dat mijn hele leven draait om kleur, in welk opzicht dan ook. Daarnaast ben ik soms echt een klein kind en hou ik echt wel van een geintje.’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @naomiking010

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♀‍ 𝙽𝚊𝚘𝚖𝚒 𝙺𝚒𝚗𝚐 • 𝟹𝟼 𝚓𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚜𝚝𝚛𝚎𝚎𝚝 𝚊𝚛𝚝 • ‘Ik ben erg dankbaar voor wat het leven mij gegeven heeft. Ik doe van alles. Als kunstenaar kun je me multidisciplinair noemen. Ik maak illustraties en grafisch werk, maar ook animaties en fine arts. Sinds kort hou ik me ook bezig met muurschilderingen. Ik voel dat het universum me langzaam die kant op stuurt.’ • ‘Tienermoeders, ex-gedetineerden, vluchtelingen, de jongeren van de straat; met hen werk ik het liefst. Wat ik hen voorhoud? Maak je doel concreet en werk er zo hard voor als je kan, ongeacht wat anderen mensen over je zeggen en ervan denken.’ • ‘Rotterdam is de stad waar ik – bam – direct binding mee had. Ik kwam als kunstenaar uit Leiden, daar liepen vooral onwijze ballen waarmee ik niks had. Rotterdam is een echte kweekvijver voor sporters en kunstenaars. Er zijn zoveel mogelijkheden. Hard werken loont hier en iedereen kan zichzelf zijn. Je wordt niet scheef aangekeken omdat je anders bent, je hoeft jezelf niet de hele tijd te bewijzen. De stad trekt mij zó dat ik nu al weet dat ik hier nooit meer weg ga.’ • Benieuwd naar het hele verhaal van Naomi? 👉 Check de link in bio! • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Rotterdam leerde Shurdon rebelse diplomatie

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 13: Shurdon Faneyte van DANSH BMX-Fietsclub.


Naam: Shurdon Faneyte
Leeftijd: 37 jaar
Representing: BMX (Dansh)

Wie is Shurdon?

Shurdon: ‘Ik ben geboren op Curaçao en gevormd door Rotterdam. Ik ben hier op mijn 21ste heen gekomen. Ik leef van sport en bewegen. Daarom heb ik dat ook gestudeerd. Ik heb altijd de ambitie gehad om wereldkampioen boksen of BMX te worden. Dat is me nooit gelukt. Maar vanuit mijn BMX-fietsclub ga ik proberen om toch wereldkampioenen te kweken en alsnog mijn doel te bereiken.

‘Mijn fiets was vanaf mijn elfde jaar mijn eerste kennismaking met ultieme vrijheid. Tot die tijd bokste ik, maar de kick van het fietsen zorgde ervoor dat ik niet meer terugging naar de boksschool. Die ervaring van vrijheid door het fietsen zit zo diep dat ik hierdoor een vrije geest ben geworden. Ik deel mijn ideeën wel didactisch onderbouwd. Daardoor kan ik goed omgaan met straatjongens. En de brug slaan tussen beleid en praktijk.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Shurdon: ‘Ik zag een lage zwarte Vans-schoen met witte blokken. Dat was de beste schoen om mee te fietsen, want die gaf superveel grip. Bovendien is -ie iconisch in de street culture. Ik had de schoen eerder dan de BMX. Dus ging ik auto’s wassen om 1.200 gulden bij elkaar te krijgen voor mijn eerste BMX-fiets. Deze heb ik tot de dag van vandaag. Als je de fiets hebt dan tel je mee.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Shurdon: ‘Rotterdam heeft me gemaakt tot wie ik ben. Ik ben nu zestien jaar hier. Deze stad heeft me rebelse diplomatie geleerd, iets waar ik veel aan heb.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Shurdon: ‘Dan zien ze dat ik niet zo rauw en hard ben als ze op het eerste gezicht vaak denken. Als je me les ziet geven, dan kun je je misschien niet voorstellen dat ik zoveel tijd en energie steek in mijn studenten. Maar ik spreek hun taal en mijn focus ligt altijd op hun ontwikkeling. Dat is waarvoor ik het allemaal doe.’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @danshdoethet
Website: www.dansh.nl

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♂‍ 𝚂𝚑𝚞𝚛𝚍𝚘𝚗 𝙵𝚊𝚗𝚎𝚢𝚝𝚎 • 𝟹𝟽 𝚓𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝙱𝙼𝚇 🚲 • ‘Mijn fiets was vanaf mijn elfde jaar mijn eerste kennismaking met ultieme vrijheid. Tot die tijd bokste ik, maar de kick van het fietsen zorgde ervoor dat ik niet meer terugging naar de boksschool. Die ervaring van vrijheid door het fietsen zit zo diep dat ik hierdoor een vrije geest ben geworden. Ik deel mijn ideeën wel didactisch onderbouwd. Daardoor kan ik goed omgaan met straatjongens. En de brug slaan tussen beleid en praktijk.’ • ‘Ik ben geboren op Curaçao en gevormd door Rotterdam. Ik ben hier op mijn 21ste heen gekomen. ‘Rotterdam heeft me gemaakt tot wie ik ben. Ik ben nu zestien jaar hier. Deze stad heeft me rebelse diplomatie geleerd, iets waar ik veel aan heb.’ • ‘Ik leef van sport en bewegen. Daarom heb ik dat ook gestudeerd. Ik heb altijd de ambitie gehad om wereldkampioen boksen of BMX te worden. Dat is me nooit gelukt. Maar vanuit mijn BMX-fietsclub ga ik proberen om toch wereldkampioenen te kweken en alsnog mijn doel te bereiken. • Meer Shurdon? Check zijn hele verhaal via de link in bio. • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Indirah geeft heel veel, maar vooral liefde

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 12: Indirah Tauwnaar van House of Urban Arts. 


Naam: Indirah Tauwnaar
Representing: dans

Wie is Indirah?

Indirah: ‘‘Ik ben van bescheiden afkomst en kom uit Amsterdam-Zuidoost. Mijn vader was zanger en percussionist, mijn moeder was jazzdanseres. Zij hebben mij, mijn broer en zes zussen altijd bewust gemaakt van het belang van kunst en cultuur. Ook waren ze echte vrijheidsstrijders, die zich heel bewust waren van de problemen tussen verschillende culturen in Nederland.

‘De beste vriendin van mijn moeder was Hindoestaans, wat voor Surinaamse standaarden best raar is. Wij zijn heel breed cultureel opgevoed, voor racisme was absoluut geen plaats. Iedereen is gelijkwaardig en heeft evenveel recht om op deze aarde te zijn. Dit gaf ons een mooie leidraad. Ook mijn broer en zussen hebben een beroep in kunst, cultuur en/of onderwijs. Allemaal willen we iets teruggeven aan de samenleving.

‘Ik ben iemand die zich altijd verplaatst in een ander. Die probeert te begrijpen waarom ze op deze wereld is gezet en wat haar functie is in het begeleiden van talenten. Mijn geloofsovertuiging sluit niemand buiten. De donkere geschiedenis van de kerk in Europa heeft ervoor gezorgd dat het beeld rondom het geloof een beetje verpest is. Maar de kern van de boodschap blijft: geef liefde aan elkaar.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Indirah: ‘De liefde voor street culture kwam pas later, maar de liefde voor dans zat er al vroeg in. Op 6-jarige leeftijd ging ik naar een balletles bij Lucia Marthas. Ze had aan mij gevraagd of ik kon dansen. Ik had daar nooit over nagedacht, maar ben meegegaan naar een repetitie. Een week later stond ik te stralen op het podium als de hoofdact in een Disney-voorstelling. Ik kreeg les in dans, zang, musical, schrijven en acteren.

‘Wat hiphop betreft, werd ik eerst verliefd op de muziek en de culture. Toen ik dat voelde, bedacht ik dat ik me daarin ook wilde uiten binnen dans. Binnen mijn opleiding was ik altijd op zoek naar eigenheid. Ik neigde naar street, maar die stijl werd niet aangeboden. Toen heb ik binnen de opleiding een dansgroep opgericht die zich heel erg richtte op street culture. Ik ging zelf choreografieën maken, verzamelde mensen om me heen. Dat werd een cultuur binnen een cultuur. Toen ik stopte bij Lucia wist ik: als ik verder ga met dansen, is het binnen de hiphop.’

Wat betekent Rotterdam voor jou?

Indirah: ‘Thuis. Toen ik verliefd werd op de street culture, werd ik in Amsterdam een buitenbeentje. Daar was het nog niet aan de hand, weet je. Ik leerde gasten kennen van 010 bboys. Het klikte, we childen urenlang. Toen ik de vraag kreeg of ik bij HipHopHuis wilde komen werken, heb ik meteen mijn spullen gepakt en ben naar Rotterdam verhuisd.

‘In Rotterdam voel ik me veilig, omdat ik niet hoef te doen alsof. Ik hoef niet iemand te zijn die mensen verwachten dat ik ben. Ik kan de persoon zijn waartoe ik mezelf de afgelopen jaren heb ontwikkeld. Dat zorgt ervoor dat ik hier een thuis heb kunnen creëren, zowel in mijn hart als fysiek.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Indirah: ‘Dan weet je dat ik van chocola hou. Ik zit nu in een periode waarin ik van mezelf 40 dagen geen chocola mag eten, haha. Ook ben ik iemand die heel gevoelig is en dat graag uit in songteksten, gedichten, boeken en spoken word. Ik ben dus eigenlijk een schrijver.’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @indirahtauwnaar en @houseofurbanarts
Website: www.houseofurbanarts.com

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♀️ 𝙸𝚗𝚍𝚒𝚛𝚊𝚑 𝚃𝚊𝚞𝚠𝚗𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚍𝚊𝚗𝚜 💃🏻 • ‘Ik ben van bescheiden afkomst en kom uit Amsterdam-Zuidoost. Mijn vader was zanger en percussionist, mijn moeder was jazzdanseres. Zij hebben mij, mijn broer en zes zussen altijd bewust gemaakt van het belang van kunst en cultuur. Ook waren ze echte vrijheidsstrijders, die zich heel bewust waren van de problemen tussen verschillende culturen in Nederland. • ‘De liefde voor street culture kwam pas later, maar de liefde voor dans zat er al vroeg in. Op 6-jarige leeftijd ging ik naar een balletles bij Lucia Marthas. Ze had aan mij gevraagd of ik kon dansen. Ik had daar nooit over nagedacht, maar ben meegegaan naar een repetitie. Een week later stond ik te stralen op het podium als de hoofdact in een Disney-voorstelling. Wat hiphop betreft, werd ik eerst verliefd op de muziek en de culture. Toen ik dat voelde, bedacht ik dat ik me daarin ook wilde uiten binnen dans.’ • ‘Toen ik verliefd werd op de street culture, werd ik in Amsterdam een buitenbeentje. Daar was het nog niet aan de hand, weet je. In Rotterdam voel ik me veilig, omdat ik niet hoef te doen alsof. Ik hoef niet iemand te zijn die mensen verwachten dat ik ben. Ik kan de persoon zijn waartoe ik mezelf de afgelopen jaren heb ontwikkeld. Dat zorgt ervoor dat ik hier een thuis heb kunnen creëren, zowel in mijn hart als fysiek.’ • Meer weten over Indirah? 👉 Check haar hele verhaal via de link in bio. • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Geoffrey opende de schatkist waarvan hij het bestaan niet wist

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 11: woordkunstenaar Geoffrey van der Ven. 


Naam: Geoffrey van der Ven
Leeftijd: 27 jaar
Representing: spoken word (Spraakuhloos)

Wie is Geoffrey? 

Geoffrey: ‘Ik ben half Nederlands en half Nigeriaans en ben in beide landen opgegroeid. In Nigeria ben ik begonnen met schrijven, toen ik een jaar of elf was. Daardoor heb ik misschien een wat andere kijk op de wereld, mede doordat ik in mijn jeugd met veel verschillende nationaliteiten te maken heb gehad. 

‘Spoken word geeft me de kans om die inzichten te delen. In het dagelijks leven doe ik iets heel anders. Ik ben productmanagement-consultant. Ook ontwerp en verkoop ik crossfithandschoenen die voor een betere grip zorgen.’ 

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Geoffrey: ‘Toen ik dertien was zag ik een video van Zora Howard, getiteld “Bi-Racial Hair”. Dit ging over haar haar en waarvoor dat zou kunnen staan. De vorm sprak me aan. Jaren later kwam ik via Facebook terecht bij de Poetsclub in de Witte de With. Het was de eerste keer dat ik omringd werd door poets. Er opende zich een schatkist waarvan ik nooit wist dat die bestond. De ontmoetingen bij Poetry Circle, HipHopHuis en later Sprakuhloos – en het feit dat zij mij omarmden – deden de rest.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Geoffrey: ‘Het is de stad waar iedereen wel een plekje kan vinden. Er zijn overal bepaalde vibes waardoor je je kunt thuis voelen. Mijn vader en oma zijn Rotterdams, maar op mijn zevende verhuisden we naar Wijchen. Bij terugkomst moest ik opnieuw ontdekken hoe de stad was. Dat is gelukt, ik heb mijn plek gevonden.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Geoffrey: ‘Dan zou je weten dat ik ook een andere kant heb. Als je me spreekt dan ben ik licht en bubbly, maar er is ook een kant van mij die veel ziet gebeuren, zich veel zorgen maakt, moeilijke dingen aan de kaak stelt. Ik probeer bruggen te bouwen, waar anderen de situatie soms laten zoals ‘ie is en niet die verbinding zoeken.’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @gnpics
Facebook: Geoffrey van der Ven 

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♂‍ 𝙶𝚎𝚘𝚏𝚏𝚛𝚎𝚢 𝚟𝚊𝚗 𝚍𝚎𝚛 𝚅𝚎𝚗 • 𝟸𝟽 𝚓𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚜𝚙𝚘𝚔𝚎𝚗 𝚠𝚘𝚛𝚍 (𝚂𝚙𝚛𝚊𝚊𝚔𝚞𝚑𝚕𝚘𝚘𝚜) • ‘Ik ben half Nederlands en half Nigeriaans en ben in beide landen opgegroeid. In Nigeria ben ik begonnen met schrijven, toen ik een jaar of elf was. Daardoor heb ik misschien een wat andere kijk op de wereld, mede doordat ik in mijn jeugd met veel verschillende nationaliteiten te maken heb gehad. Spoken word geeft me de kans om die inzichten te delen.’ • ‘Toen ik dertien was zag ik een video van Zora Howard, getiteld “Bi-Racial Hair”. Dit ging over haar haar en waarvoor dat zou kunnen staan. De vorm sprak me aan. Jaren later kwam ik via Facebook terecht bij de Poetsclub in de Witte de With. Het was de eerste keer dat ik omringd werd door poets. Er opende zich een schatkist waarvan ik nooit wist dat die bestond. De ontmoetingen bij Poetry Circle, HipHopHuis en later Sprakuhloos – en het feit dat zij mij omarmden – deden de rest.’ • ‘Rotterdam is de stad waar iedereen wel een plekje kan vinden. Er zijn overal bepaalde vibes waardoor je je kunt thuis voelen. Mijn vader en oma zijn Rotterdams, maar op mijn zevende verhuisden we naar Wijchen. Bij terugkomst moest ik opnieuw ontdekken hoe de stad was. Dat is gelukt, ik heb mijn plek gevonden.’ • Benieuwd naar het hele verhaal van Geoffrey? Check de link in bio. • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op


Game Changer | Voor Jeand is een panna geven easy, man

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 9: straatvoetballer Jeand Doest (Easy Man). 


Naam: Jeand Doest (Easy Man)
Leeftijd: 32 jaar
Representing: straatvoetbal 

Wie is Jeand?

Jeand: ‘Ik ben Easy Man, oftewel een makkelijke jongen in de omgang. Ik straal veel positiviteit uit en houd heel erg van voetbal. Ik ben begonnen bij Sparta Rotterdam. Later ging ik naar ADO Den Haag. Door een knieblessure moest ik het veldvoetbal opgeven. Mijn pijn verbijtend ben ik tijdens die blessure gaan hooghouden en dribbelen. Daarna ben ik me gaan focussen op straatvoetbal en zaalvoetbal. 

‘In het begin werd het pannavoetbal niet serieus genomen, maar uiteindelijk is de sport officieel gemaakt. Er kwamen Europese kampioenschappen, die ik won. Er kwam een WK in Denemarken, dat ik won. In India heb ik tegen mijn idool Ronaldinho gespeeld. Mijn mooiste moment was dat ik de bal van hem afpakte. Hij kwam na afloop naar me toe en gaf me een compliment. Ook mocht ik het publiek uitdagen om het tegen mij op te nemen. In tien minuten had ik twaalf panna’s uitgedeeld. Toen ik terugkwam in Nederland mocht ik mijn verhaal doen bij RTL Late Night, waardoor mijn bekendheid en dat van pannavoetbal steeg.

‘Sinds kort zit ik in een videogame: Street Power Game. Een internationaal spel dat op alle consoles gespeeld kan worden. Ik ben een panna character. Voor mij is het ongelooflijk dat ik benaderd werd door Sean Garnier (een wereldberoemde Franse freestylevoetballer, red.) om in dit spel een plek te krijgen.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op street culture?

Jeand: ‘Ronaldinho is mijn idool. Ik keek altijd naar zijn video’s probeerde zijn trucjes uit op straat. Op een gegeven moment was ik de beste van de straat en ging ik de rest van Rotterdam verkennen. Ik was op elk pleintje te vinden om 3 tegen 3 of 5 tegen 5 te spelen. 

‘Mijn echte doorbraak in de scene was tijdens een pannatoernooi in het toenmalige Nighttown. Daar werd ik eerste. Ik keek op naar Murat Boukhari en Jermaine Vanenburg, destijds de masters of the game. Ik kreeg veel respect van hen en hoorde dat ze zelfs tegen me opkeken. Toen wist ik zeker dat ik verder wilde in het straatvoetbal.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Jeand: ‘Rotterdam betekent voor mij: geen woorden maar daden. In Rotterdam helpen mensen elkaar, die eenheid is wat de stad typeert. Ik ben er opgegroeid, op de West-Kruiskade bij mijn oma. Suikerfeest vierden met z’n allen, tijdens Holi Phagwa gooiden we samen poeder, Chinees Nieuwjaar vierden we met onze Chinese buren. De buurman kwam langs voor een uitwisseling van Turkse komkommers met Surinaamse bara’s. Het maakt niet uit welke afkomst je hebt, iedereen is together.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Jeand: ‘Zouden ze weten dat ik heel veel geef om de minderbedeelden. Ik zou heel graag een betere plek in de stad willen zien voor de zwervers en anderen die het minder hebben. Ik ken veel mensen die vroeger alles hadden en nu zijn buitengesloten door de maatschappij. Door verslaving, pech of andere foute keuzes. Ik doe veel voor kinderen, maar ik vind dat er echt te weinig gebeurt voor met name de ouderen die op straat leven.’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @easymantv
Facebook: Jeand Doest
YouTube: Easyman TV
Website: www.streetpowergame.com 

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♂‍ 𝙹𝚎𝚊𝚗𝚍 𝙳𝚘𝚎𝚜𝚝 • 𝟹𝟸 𝚓𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚜𝚝𝚛𝚊𝚊𝚝𝚟𝚘𝚎𝚝𝚋𝚊𝚕 ⚽️ • ‘Ik ben Easy Man, oftewel een makkelijke jongen in de omgang. Ik straal veel positiviteit uit en hou heel erg van voetbal. Ik ben begonnen bij Sparta Rotterdam. Later ging ik naar ADO Den Haag. Door een knieblessure moest ik het veldvoetbal opgeven. Mijn pijn verbijtend ben ik tijdens die blessure gaan hooghouden en dribbelen. Daarna ben ik me gaan focussen op straatvoetbal en zaalvoetbal. In het begin werd het pannavoetbal niet serieus genomen, maar uiteindelijk is de sport officieel gemaakt.’ • ‘Ronaldinho is mijn idool. Ik keek altijd naar zijn video’s probeerde zijn trucjes uit op straat. Op een gegeven moment was ik de beste van de straat en ging ik de rest van Rotterdam verkennen. Ik was op elk pleintje te vinden om 3 tegen 3 of 5 tegen 5 te spelen.’ • ‘In Rotterdam helpen mensen elkaar, die eenheid is wat de stad typeert. Ik ben er opgegroeid, op de West-Kruiskade bij mijn oma. Suikerfeest vierden met z’n allen, tijdens Holi Phagwa gooiden we samen poeder, Chinees Nieuwjaar vierden we met onze Chinese buren. De buurman kwam langs voor een uitwisseling van Turkse komkommers met Surinaamse bara’s. Het maakt niet uit welke afkomst je hebt, iedereen is together.’ • Meer Easy Man? 👉 Check zijn hele verhaal via de link in bio. • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Kim rekent af met vooroordelen over hiphop

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 10: hiphop-academica Kim Dankoor. 


Naam: Kim Dankoor
Representing: hiphop (Kim by Kim & Breaking Rules)

Wie is Kim? 

Kim: ‘Een groot liefhebber van hiphop. Ik heb een eigen platform (KimbyKim.com) en daarnaast ben ik interviewer, geef ik workshops over mediawijsheid en treed ik af en toe op als media-expert in radioshows en televisieprogramma’s. Ook geef ik lezingen aan universiteiten en heb ik het afgelopen jaar bachelor- en masterstudenten begeleid die onderzoek doen naar de hiphopcultuur. 

‘Zelf heb ik media en cultuur gestudeerd aan de Erasmus Universiteit. Een paar jaar na die studie ontdekte ik Atlanta, wat in de States dé hiphopstad is. Ik was meteen verliefd toen ik daar in 2013 kwam. Vooral de verscheidenheid vind ik dope; van de activistische cultuur en de universiteiten met al hun mooie geschiedenis tot aan de rauwe kanten van de hiphopcultuur. Ik heb als gastonderzoeker mogen werken bij Georgia State University, op het African American Studies Department. Ik hoop het over een paar jaar mijn woonplek te mogen noemen. Het werk dat ik hier doe, zou ik ook graag daar willen doen. 

‘Nu ben ik bezig met het schrijven van mijn PhD. Ik onderzoek wat Amerikaanse commerciële rapmuziek betekent voor jongeren in Amsterdam en Atlanta. In die muziek lijkt het vaak te gaan over bitches, money en status, maar er zit vaak meer achter. Ik vind het belangrijk dat mensen de historische context begrijpen. Dat het is ontstaan vanuit de context vanuit een bepaalde positie in de samenleving.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Kim: ‘Dat was toen ik jaar of zeventien was. Ik werd fan van Jay-Z, vooral door de albums Reasonable Doubt en The Blueprint. Wat ik bij hem vooral tof vond om te zien was dat je echt de groei van de artiest ziet: van braggin’ and boasting naar entrepreneurship en volwassener thema’s als het belang van investeren, zoals op zijn album 4:44.

‘Hiphop fashion vind ik ook heel interessant. De kledingstijl van rappers is iets dat mij enorm inspireert. Vroeger deed ik af en toe styling, onder andere voor videoclips. Ook heb ik wel eens vóór de camera gestaan.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Kim: ‘Ik weet dat Rotterdam de Nederlandse hiphophoofdstad is. Ik heb veel respect voor de Rotterdamse rappers die hebben gepionierd. Zonder de hiphopartiesten uit Rotterdam had ik ook niet het werk kunnen doen dat ik nu doe, want zij hebben heel veel betekend voor de scene. Hoewel ik er niet woon, is Rotterdam voor mij een hele creatieve stad waar ik altijd een fijne tijd heb.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Kim: ‘Dan zouden ze weten dat ik ook heel erg geïnteresseerd ben in filosofie, voornamelijk het stoïcisme. Daarom heb ik ook een tatoeage van filosoof Seneca op mijn been en volgen er nog twee van Marcus Aurelius en Epictetus. Mensen koppelen filosofen niet direct aan tatoeages, maar ik kies ervoor om op die manier mijn filosofie duidelijk te maken.’

Waar kunnen we je volgen? 

Website: www.kimbykim.com

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♀️ 𝙺𝚒𝚖 𝙳𝚊𝚗𝚔𝚘𝚘𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚑𝚒𝚙𝚑𝚘𝚙 (𝙱𝚛𝚎𝚊𝚔𝚒𝚗𝚐 𝚁𝚞𝚕𝚎𝚜) • ‘Hiphopacademica, dat is wat ik ben. Ik heb een eigen platform (KimbyKim.com) en daarnaast ben ik interviewer, geef ik workshops over mediawijsheid en treed ik af en toe op als media-expert in radioshows en televisieprogramma’s. Ook geef ik lezingen aan universiteiten en heb ik het afgelopen jaar bachelor- en masterstudenten begeleid die onderzoek doen naar de hiphopcultuur.’ • ‘Ik werd verliefd op street culture toen ik jaar of zeventien was. Ik werd fan van Jay-Z, vooral door de albums Reasonable Doubt en The Blueprint. Wat ik bij hem vooral tof vond om te zien was dat je echt de groei van de artiest ziet: van braggin’ and boasting naar entrepreneurship en volwassener thema’s als het belang van investeren, zoals op zijn album 4:44.’ • ‘Ik weet dat Rotterdam de Nederlandse hiphophoofdstad is. Ik heb veel respect voor de Rotterdamse rappers die hebben gepionierd. Zonder de hiphopartiesten uit Rotterdam had ik ook niet het werk kunnen doen dat ik nu doe, want zij hebben heel veel betekend voor de scene. Hoewel ik er niet woon, is Rotterdam voor mij een hele creatieve stad waar ik altijd een fijne tijd heb.’ • Nieuwsgierig naar Kim? 👉 Check haar hele verhaal via de link in bio. • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Tawatha: verliefd op de illusie van popping

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 8: danseres Tawatha Steendam.


Naam: Tawatha Steendam
Leeftijd: 23 jaar
Representing: dans (HipHopHuis)

Wie is Tawatha?

Tawatha: ‘Een geboren en getogen Rotterdamse, van Nederlands-Indische afkomst, die al danst sinds haar vijfde en zingt vanaf haar zevende. Mijn beide ouders zijn muzikant van beroep en ik ben opgegroeid met funk, soul en jazz. Al vanaf mijn negende was ik vastberaden om chirurg te worden, nadat mijn moeder met brandwonden in het ziekenhuis kwam te liggen. Dit heeft een grote impact gehad op mijn leven.

‘Mijn leven bestaat dan ook uit een combinatie van dans en mijn studie geneeskunde. Werken in de medische zorg is enorm dankbaar werk dat ik met heel veel plezier doe. Dans is bovendien een mooie manier om wereldwijd met mensen en verschillende culturen te connecten. Ook organiseer ik internationale dansevenementen voor de hiphopcommunity. Ik ga regelmatig naar Amerika voor danswedstrijden en heb tijdens stages in Cuba, de Verenigde Staten en Indonesië mooie ervaringen opgedaan.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Tawatha: ‘Thuis danste ik altijd mee met de videoclips van Janet Jackson. Toen ik vijf was, ging ik op streetdanceles in een dansteam: S-Tripple’T. Wij waren erg ambitieus, trainden wel vijf keer in de week en op mijn elfde werden we tweede op het WK streetdance. Op mijn negende leerde ik Lloyd Marengo van het Hiphophuis kennen en toen ben ik met popping begonnen. Ik werd verliefd op de illusie van de dans popping. Als kind waren de robot en waves super magisch voor mij. Toen begon ik met freestyle en 1 tegen 1 dansbattles in Nederland. Later heb ik de theatershow ‘Lost Toys’ gedaan met Lloyd.

‘In 2008 leerde ik Hitmaster Fish kennen en hij introduceerde mij in de internationale scène. Met hem ging ik als zilveren robot in het centrum van Rotterdam staan als straatartiest. Hierdoor groeide mijn liefde voor de dans nog meer en werd ik geïnspireerd om zelf te reizen en de geschiedenis van de art form zelf te onderzoeken. In Amerika heb ik van veel pioniers privélessen gehad en een naam opgebouwd door dansbattles te winnen in New York, Los Angeles en op de OG Poppers / Boogaloo Picnic in Oakland.’

Wat betekent Rotterdam voor jou?

Tawatha: ‘Rotterdam is voor mij een multiculturele stad die super kunstzinnig is en veel kansen biedt. Omdat ik hier ben opgegroeid ben ik gewend dat er verschillende culturen zijn en weet ik hoe ik daarmee om moet gaan. In andere landen zoals de VS merk ik dat verschillende groepen behoorlijk gescheiden van elkaar leven. Hier is dat anders, culturen gaan echt samen. Ook de architectuur en artistieke sfeer van Rotterdam vind ik inspirerend. Als je de plekjes kent, merk je waar het échte leven is. Rotterdam heeft mijn hart.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Tawatha: ‘Dan zou je weten dat ik nooit mijn tijd verdoe. In alles wat ik doe probeer ik het maximale eruit te halen. Ik studeer geneeskunde en ik wil dan ook chirurg worden. Ik dans, maar wil mezelf dan ook meteen internationaal profileren en een bijdrage leveren aan de community door evenementen te organiseren. In gesprekken wil ik de diepte in, één op één. Ik ben niet iemand die gemakkelijk meebeweegt met grote groepen. Aan de ene kant ben ik heel erg gericht op mijn eigen reis, anderzijds wil ik een grote bijdrage leveren aan de maatschappij door de ander te helpen en te begrijpen. Ik ben van Nederland, van Rotterdam maar tegelijk ook van de wereld en profileer me daarom dan ook internationaal.’

Waar kunnen we je volgen?

Instagram: @tawathacamilla

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♀️ 𝚃𝚊𝚠𝚊𝚝𝚑𝚊 𝚂𝚝𝚎𝚎𝚗𝚍𝚊𝚖 • 𝟸𝟹 𝚓𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚍𝚊𝚗𝚜 (𝙷𝚒𝚙𝙷𝚘𝚙𝙷𝚞𝚒𝚜) 💃 • ‘Ik ben een geboren en getogen Rotterdamse, van Nederlands-Indische afkomst, die al danst sinds haar vijfde en zingt vanaf haar zevende. Mijn beide ouders zijn muzikant van beroep en ik ben opgegroeid met funk, soul en jazz. Al vanaf mijn negende was ik vastberaden om chirurg te worden, nadat mijn moeder met brandwonden in het ziekenhuis kwam te liggen. Dit heeft een grote impact gehad op mijn leven.’ • ‘Mijn leven bestaat uit een combinatie van dans en mijn studie geneeskunde. Werken in de medische zorg is enorm dankbaar werk dat ik met heel veel plezier doe. Dans is een mooie manier om wereldwijd met mensen en verschillende culturen te connecten. Ik organiseer internationale dansevenementen voor de hiphopcommunity. Ik ga regelmatig naar Amerika voor danswedstrijden en heb tijdens stages in Cuba, de Verenigde Staten en Indonesië mooie ervaringen opgedaan.’ • ‘In alles wat ik doe probeer ik het maximale eruit te halen. Ik studeer geneeskunde en ik wil dan ook chirurg worden. Ik dans, maar wil mezelf dan ook meteen internationaal profileren en een bijdrage leveren aan de community door evenementen te organiseren. Aan de ene kant ben ik heel erg gericht op mijn eigen reis, anderzijds wil ik een grote bijdrage leveren aan de maatschappij door de ander te helpen en te begrijpen. Ik ben van Nederland, van Rotterdam maar tegelijk ook van de wereld en profileer me daarom dan ook internationaal.’ • Meer Tawatha? 👉 Check haar hele verhaal via de link in bio: ‪https://rscw.nl/stories/game-changer-tawatha-verliefd-op-de-illusie-van-popping/‬. • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Basketbal én Rotterdam leerden Alpha voor zichzelf opkomen

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 7: basketballer Alpha Sow. 


Naam: Alpha Sow
Representing: basketbal (Concrete Lions)

Wie is Alpha?

Alpha: ‘Een jongen die het liefst voetballer wilde worden. Dat was de nummer één sport in Guinee (West-Afrika, red.), waar ik ben geboren. Door mijn moeder ben ik op mijn veertiende toch gaan basketballen. Dat was raar, want niemand deed het in mijn familie. Maar ik was een snelle leerling en vond het team-element heel leuk. Nog leuker dan bij voetbal. 

‘Ik was zestien toen ik naar Rotterdam kwam. Basketbal was voor mij de ideale manier om vrienden te maken. Op mijn zeventiende speelde ik al Eredivisie, uiteindelijk ben ik prof geworden en heb ik ook internationaal gespeeld.

‘Basketbal heeft me veel gegeven. Het heeft me geleerd voor mezelf op te komen, discipline te hebben, intelligent om te gaan met energie, samen te werken als team en alles te geven voor de winst. Ik heb veel gereisd en veel landen gezien door het spelen van deze sport. Daarom wil ik graag iets teruggeven door basketbalevents te organiseren.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Alpha: ‘Buiten de zaalseizoenen om, begonnen we de laatste jaren steeds vaker op straat te spelen. 3×3 basketbal, de veel snellere streetvariant van gewoon basketbal. Uiteindelijk ben ik daarbij zes keer Nederlands kampioen geworden. We hebben zelfs meegedaan aan het WK, ik speelde mee in het allereerste Nederlandse team streetbasketbal. Een enorme eer. Ik heb ook vier keer aan Quai 54, het prestigieuze Jordan-toernooi, dat elke zomer in Parijs wordt gehouden, meegedaan. 

‘Dat alles gaf me een boost om meer te gaan organiseren op de pleintjes in de stad. Ik voelde gewoon dat ik iets moest doen om de game te changen. Ik wil het niveau van de stad en het land verhogen. Maar ook jongeren een plek geven om te doen wat ze leuk vinden. Dus ben ik basketbalevents gaan organiseren. Dat is echt mijn ding geworden. Ik hou van de vibe van de straat.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Alpha: ‘Het is de plek waar ik me meteen thuis voelde, omdat alle culturen hier vertegenwoordigd zijn. Rotterdam heeft mij geleerd om voor mijzelf op te komen. Ik werd hard van deze stad, man. Maar wel in positieve zin, want ik moest mezelf bewijzen. Dit zorgde ervoor dat ik nog harder voor mijn doelen ging werken. Dat is alleen maar goed geweest.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Alpha: ‘Dan weet je dat ik jongeren probeer bewust te maken van wat ze hebben. Ik kom van een plek waar materiële armoede is, maar een overvloed aan liefde. Hier is het vaak andersom. Er is weinig besef van het belang om te waarderen wat je hebt buiten fysieke bezittingen. We zijn familie, we zijn de culture, we zijn één team. Waardeer dat!’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: sowalpha10 & @conretelionsbasketball

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♂️ 𝙰𝚕𝚙𝚑𝚊 𝚂𝚘𝚠 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚋𝚊𝚜𝚔𝚎𝚝𝚋𝚊𝚕 (𝙲𝚘𝚗𝚌𝚛𝚎𝚝𝚎 𝙻𝚒𝚘𝚗𝚜) 🏀 • ‘Ik wilde het liefst voetballer worden. Dat was de nummer één sport in Guinee (West-Afrika, red.), waar ik ben geboren. Door mijn moeder ben ik op mijn veertiende toch gaan basketballen. Dat was raar, want niemand deed het in mijn familie. Maar ik was een snelle leerling en vond het team-element heel leuk. Nog leuker dan bij voetbal. • ‘Ik was zestien toen ik naar Rotterdam kwam. Ik voelde me meteen thuis in de stad omdat alle culturen hier vertegenwoordigd zijn. Rotterdam heeft mij geleerd om voor mijzelf op te komen. Ik werd hard van deze stad, man. Maar wel in positieve zin, want ik moest mezelf bewijzen. Basketbal was voor mij de ideale manier om vrienden te maken.’ • ‘Ik probeer jongeren bewust te maken van wat ze hebben. Ik kom van een plek waar materiële armoede is, maar een overvloed aan liefde. Hier is het vaak andersom. Er is weinig besef van het belang om te waarderen wat je hebt buiten fysieke bezittingen. We zijn familie, we zijn de culture, we zijn één team. Waardeer dat!’ • Meer Alpha? 👉 Check zijn hele verhaal via de link in bio. • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Ilse: van Pluk van de Petteflet naar rauwe streetart

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 6: streetart kunstenaar Ilse Weisfelt.


Naam: Ilse Weisfelt
Leeftijd: 31 jaar
Representing: street art

Wie is Ilse? 

Ilse: ‘Een meisje dat van kleins af aan tekent en knutselt. Dat heb ik meegekregen van mijn ouders, die ook altijd creatief bezig waren. Uiteindelijk ben ik mede dankzij hen illustrator en ontwerper geworden, nadat ik een opleiding illustratie aan de Sint Joost in Den Bosch volgde.

‘Verhalen vertellen in beeld, dat is wat ik graag doe. Dat kan zijn voor een tijdschrift, maar ik maak ook eigen speelgoed. En ik schilder dus enorme murals. Een van mijn hoogtepunten is de mural Mr. Fisherman die ik in Zweden heb gemaakt. Een letterlijk hoogtepunt is een grote muur – Mephisto – die ik in samenwerking met Joren Joshua voor Rewriters heb gemaakt aan het Boomgaardhof, achter de Oude Binnenweg.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Ilse: ‘De vonk van het tekenen sloeg eigenlijk al over toen ik Otje en Pluk van de Petteflet las als klein meisje. Die illustraties hebben mij echt geïnspireerd en gevormd. Door Fiep Westendorp kwam ik erachter dat illustreren een beroep was. 

‘De streetart vind ik vooral vet omdat het voor iedereen toegankelijk is. Je hoeft niet naar een museum om het te zien. Het heeft een rauw randje en jonge mensen stoppen er energie in om zich te uiten. Dat maakt het zoveel anders dan de traditionele kunstsector.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Ilse: ‘Vakantie. Althans, zo voelt het vaak nog. Ik woon hier nu vierenhalf jaar en ervaar Rotterdam nog altijd als niet-standaard Nederlandse stad. Wat me het meest opvalt, is de openheid. Zowel letterlijk, qua ruimte, als in de mentaliteit.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Ilse: ‘Dan weet je dat ik super graag kook. Veel met groente; de ene keer midden-oosters en de andere keer Frans of Italiaans, en alles daartussenin.’ 

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @ilseweisfelt
Website: www.ilseweisfelt.com

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♀‍ 𝙸𝚕𝚜𝚎 𝚆𝚎𝚒𝚜𝚏𝚎𝚕𝚝 • 𝟹𝟷 𝚓𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚜𝚝𝚛𝚎𝚎𝚝 𝚊𝚛𝚝 🎨 • ‘De vonk van het tekenen sloeg eigenlijk al over toen ik Otje en Pluk van de Petteflet las als klein meisje. Die illustraties hebben mij echt geïnspireerd en gevormd. Door Fiep Westendorp kwam ik erachter dat illustreren een beroep was.’ • ‘De streetart vind ik vooral vet omdat het voor iedereen toegankelijk is. Je hoeft niet naar een museum om het te zien. Het heeft een rauw randje en jonge mensen stoppen er energie in om zich te uiten. Dat maakt het zoveel anders dan de traditionele kunstsector.’ • ‘Ik woon hier nu vierenhalf jaar en ervaar Rotterdam nog altijd als niet-standaard Nederlandse stad. Wat me het meest opvalt, is de openheid. Zowel letterlijk, qua ruimte, als in de mentaliteit.’ • Meer Ilse? Check haar hele verhaal via de link bio. • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Liziano hangt aan gebouwen, niet op pleintjes

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. Vandaag deel 5: freerunner Liziano Ostiana. 


Naam: Liziano Ostiana
Leeftijd: 19 jaar
Representing: freerunning

Wie is Liziano? 

Liziano: ‘Ik ben eigenlijk een doodnormale guy uit Capelle aan den IJssel, De Terp, die ervan houdt om creatief bezig te zijn. Niet alleen met freerunnen, maar ook met kleding, muziek, foto en videografie. Ik doe al die dingen bezig omdat ik eigenlijk nog steeds precies weet wat ik wil ga doen. Ik vind alles interessant en zie wel welke kant ik op ga.

‘Ik ben geen feestbeest en je zal me ook niet zien hangen op een pleintje. Ik hang liever aan gebouwen. Ik probeer mezelf te omringen met inspirerende mensen. Voor nu zijn dat vooral sporters met wie ik train of creatieve mensen die me inspireren.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Liziano: ‘Ik was altijd heel druk en in beweging, maar had geen idee wat ik echt wilde doen. Vanwege mijn vader luisterde ik veel naar Amerikaanse muziek. 50 Cent, Lil’ Wayne, Eminem. Er kwam een moment dat ik thuis voor de deur wat gasten zag freerunnen. Die springende boys vond ik meteen interessant. Het maakte het tastbaar, het was een ingang naar de street culture binnen Nederland. Het bleek de juiste ingang voor mij, want vanuit het freerunnen ben ik in contact gekomen met andere creatievelingen op het gebied van muziek en kleding.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Liziano: ‘Rotterdam staat voor mij voor “kansen”. Het is een stad met toffe individuen en aparte mensen. Al die getalenteerde mensen op verschillende gebieden komen bij elkaar en vormen een creatieve molen. Dat werkt inspirerend en maakt Rotterdam in mijn ogen uniek.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Liziano: ‘Zouden ze weten dat ik ook wel eens mijn downdagen heb. Ik kom heel positief en energiek over, maar ben ook wel eens onzeker over wie ik ben of waar mijn leven gaat. Ik denk dat het belangrijk is dat mensen kunnen inzien dat het niet altijd maar geweldig is. Twijfels en moeilijke tijden, waarin je het even niet meer weet, horen er ook gewoon bij. Freerunnen is daarbij een uitlaatklep om mijn gedachten weer even op een rij te zetten.’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @lagomovement

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♂️ 𝙻𝚒𝚣𝚒𝚊𝚗𝚘 𝙾𝚜𝚝𝚒𝚊𝚗𝚊 • 𝟷𝟿 𝚓𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚏𝚛𝚎𝚎𝚛𝚞𝚗𝚗𝚒𝚗𝚐 🚀 • ‘Ik ben een doodnormale guy uit Capelle aan den IJssel, De Terp, die ervan houdt om creatief bezig te zijn. Niet alleen met freerunnen, maar ook met kleding, muziek, foto en videografie. Ik doe al die dingen bezig omdat ik eigenlijk nog steeds niet precies weet wat ik wil ga doen. Ik vind alles interessant en zie wel welke kant ik op ga.’ • ‘Ik ben geen feestbeest en je zal me ook niet zien hangen op een pleintje. Ik hang liever aan gebouwen. Ik probeer mezelf te omringen met inspirerende mensen. Voor nu zijn dat vooral sporters met wie ik train of creatieve mensen die me inspireren.’ • ‘Rotterdam staat voor mij voor “kansen”. Het is een stad met toffe individuen en aparte mensen. Al die getalenteerde mensen op verschillende gebieden komen bij elkaar en vormen een creatieve molen. Dat werkt inspirerend en maakt Rotterdam in mijn ogen uniek.’ • Het hele verhaal van Liziano lezen? Check de link in onze bio. • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Kelly danst voor haar eigen geluk én dat van haar zoon

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. Vandaag deel 4: hiphopdanser Kelly Bigirindavy.


Naam: Kelly Bigirindavyi
Leeftijd: 26 jaar
Representing: dans (Xgen Crew)

Wie is Kelly? 

Kelly: ‘In één zin? Ik ben een geboren Burundese, die moeder is van een hele lieve zoon van twee jaar, in het dagelijks leven werkt als pedagoog en dans als grote passie heeft.

‘Op mijn zesde ben ik met mijn moeder en broer naar Nederland gevlucht, omdat in Burundi een burgeroorlog gaande was. We kwamen terecht in Haarlem, uiteraard in een hele andere cultuur. Voor mij was de struggle iets minder dan voor mijn moeder en broer. Ik vond het vooral heel leuk om allemaal mensen uit andere culturen te leren kennen.

‘Ik heb een studie voor pedagogisch medewerker gevolgd en werk ook als pedagoog. Dat geeft me vastigheid, maar tegelijk kies ik er bewust voor om mezelf gelukkig te houden door middel van mijn artistieke expressie, in de vorm van dans.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Kelly: ‘Dat is eigenlijk heel geleidelijk gegaan. Ik ben mede door mijn Afrikaanse afkomst altijd wel omringd geweest door muziek en dans. Hoe ouder ik werd, hoe meer muziek ik hoorde en hoe meer videoclips ik zag. Dat pakte me. Ik ben van mezelf best terughoudend, maar hiphop triggerde me om uit mijn comfortzone te komen. 

‘De échte bevestiging dat ik iets met hiphop en dans wilde doen, kwam door een neefje van mijn beste vriendin. Hij zat op breakdancen en nam ons mee naar een event. Dat bleek Summer Dance Forever te zijn; een van de meest epic battles die er zijn in de hiphopscene. Toen ik daar was, voelde ik: this is it. 

‘Ik stuurde destijds voor pedagogisch medewerker. Nadat ik die studie had afgerond, hoorde ik van de dansopleiding. Ik danste zelf nog niet echt, maar hoorde dat ze een auditie hadden. Ik begon als een gek te trainen, omdat ik koste wat kost die opleiding wilde doen. De rest is geschiedenis.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Kelly: ‘It’s the place to be, man! Ik woon hier nu drie jaar, maar desondanks voelt Rotterdam al veel meer als thuiskomen dan Haarlem. Je hebt hier alles. Als je drukte zoekt, vind je die. Als je rust zoekt, vind je die ook. Rotterdam is een open stad. Je kan zijn wie je bent zonder dat mensen je raar aankijken. Er zijn weinig plekken waar dit zo is. Je wordt hier geaccepteerd voor hoe  je bent. Wat dat is? Ik kan het niet precies uitleggen. Maar ik weet wel dát het er is. En dat voelt goed, man.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Kelly: ‘Dan zouden ze weten dat alles wat ik doe voor de toekomst van mijn zoon is. Na de bevalling duurde het even voor ik weer in mijn ritme kwam. Toch is het voor mij nooit de vraag geweest of ik door zou gaan met dans en muziek. Het is namelijk iets waar ik ontzettend gelukkig van word. Het beetje vrije tijd dat ik heb, besteed ik dan ook graag aan de dingen die ik met dans en muziek wil bereiken. Soms voelde ik me schuldig dat ik voor mezelf koos en niet 24/7 met mijn zoon was. Maar ik besef nu: als ik ergens gelukkig van word, dan wordt mijn zoon daar ook gelukkig van..’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @kellsz_b

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♀️ 𝙺𝚎𝚕𝚕𝚢 𝙱𝚒𝚐𝚒𝚛𝚒𝚗𝚍𝚊𝚟𝚢 • 𝟸𝟼 𝚓𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚍𝚊𝚗𝚜 (𝚇𝚐𝚎𝚗 𝙲𝚛𝚎𝚠) 💃🏻 • ‘Wie ik ben? In één zin? Een geboren Burundese, die moeder is van een hele lieve zoon van twee jaar, in het dagelijks leven werkt als pedagoog en dans als grote passie heeft. • ‘Op mijn zesde ben ik met mijn moeder en broer naar Nederland gevlucht, omdat in Burundi een burgeroorlog gaande was. We kwamen terecht in Haarlem, uiteraard in een hele andere cultuur. Voor mij was de struggle iets minder dan voor mijn moeder en broer. Ik vond het vooral heel leuk om allemaal mensen uit andere culturen te leren kennen. • ‘Ik heb een studie voor pedagogisch medewerker gevolgd en werk ook als pedagoog. Dat geeft me vastigheid, maar tegelijk kies ik er bewust voor om mezelf gelukkig te houden door middel van mijn artistieke expressie, in de vorm van dans.’ • Meer Kelly? 👉 Check haar hele verhaal via de link in onze bio. • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Stuart werkt freelance in de IT – om maar te kunnen BMX’en

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 3: Stuart Gibson, voor wie BMX’en centraal staat in zijn leven. 


Naam: Stuart Gibson 
Leeftijd: 30 jaar
Representing: BMX

Wie is Stuart?

Stuart: ‘Ik kom uit een echte expat-familie. Mijn broers, zussen en ouders komen allemaal uit andere landen: de UK, de VS, Spanje en Nederland. Zelf ben ik geboren in Spanje en heb ik nog even gewoond in Amerika, voordat ik op mijn negende naar Nederland kwam. 

‘Ik ben altijd met bmx’en bezig geweest, maar in Nederland was er veel meer vrijheid om de straat op te gaan en te spelen. Op de middelbare school begon ik met vrienden naar skateparken te gaan. Zo vormden we onze eigen lokale scene. Na een tijdje werden een vriend en ik pro. Alles draaide om fietsen, de rest stond op de tweede plek. 

‘Sindsdien ben ik nooit meer gestopt. Tussen mijn achttiende en 24ste werkte ik op een action sports complex om maar zoveel mogelijk met het fietsen bezig te kunnen zijn. Naast het fietsen werk ik freelance in de IT of voor events in de fietswereld, zodat ik mijn passie kan blijven uitoefenen zonder vast te zitten aan een bepaalde plek. 

‘Ik ben van mening dat het leven veel te kort is. Uiteindelijk wil ik maar van weinig dingen spijt hebben. Daarom pak ik elke kans die ik krijg met BMX’en en reis ik zoveel mogelijk de wereld over. Het zijn kansen die ik op een normale manier nooit had gekregen. Ik pas mijn hele leven daarom aan om dat plezier te kunnen hebben.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Stuart: ‘Dat was tijdens de wedstrijd “The Homemade Jam” in 2004 in Amsterdam. Al in Amerika was ik contact gekomen met BMX, maar tijdens dat event is de vonk pas écht overgeslagen. Ik zag daar verschillende internationale profs live in actie en raakte zó geïnspireerd dat ik besloot: dit is wat ik ga doen voor de rest van mijn leven.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Stuart: ‘Thuis. Easy as that. Ik ben opgegroeid in Maasland, net buiten Rotterdam, maar als je jong bent zoek je toch de stad op. Ik kom in grote steden overal ter wereld, maar er kan niets op tegen Rotterdam. Ik ervaar hier een gevoel van vrijheid en veiligheid. Op straat kun je doen wat je wilt. Rotterdam is een vrij jonge, moderne stad die volop in ontwikkeling is. Elk jaar zie je de stad weer groeien en de moderne architectuur leent zich gewoon heel erg goed voor het fietsen.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Stuart: ‘Dan zouden ze zien dat ik juist iemand ben die heel berekend is, hoewel ik overkom alsof ik alles durf en geen angst heb. Het is nooit “verstand op nul en gáán”. Ik zet kleine stapjes die altijd goed uitgedachte zijn. Ook ben ik redelijk nerveus aangelegd. Dat zorgt er juist voor dat ik een enorme rush ervaar wanneer ik mezelf overtref.’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @stuartbmx
YouTube: Stuart Gibson

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♂️ 𝚂𝚝𝚞𝚊𝚛𝚝 𝙶𝚒𝚋𝚜𝚘𝚗 • 𝟹𝟶 𝚓𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝙱𝙼𝚇 🚲 • ‘Alles draait bij mij om fietsen, de rest staat op de tweede plek. Tussen mijn achttiende en 24ste werkte ik op een action sports complex om maar zoveel mogelijk met het fietsen bezig te kunnen zijn. Naast het fietsen werk ik freelance in de IT of voor events in de fietswereld, zodat ik mijn passie kan blijven uitoefenen zonder vast te zitten aan een bepaalde plek.’ • ‘Ik ben van mening dat het leven veel te kort is. Uiteindelijk wil ik maar van weinig dingen spijt hebben. Daarom pak ik elke kans die ik krijg met BMX’en en reis ik zoveel mogelijk de wereld over. Het zijn kansen die ik op een normale manier nooit had gekregen. Ik pas mijn hele leven daarom aan om dat plezier te kunnen hebben.’ 🙏 • Het hele verhaal van Stuart lezen? Check de link in onze bio. • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Menno doet altijd wat hij wil – en zo werd hij wereldkampioen breakdance

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 2: Menno van Gorp, drievoudig wereldkampioen breakdance.


Naam: Menno van Gorp
Leeftijd: 31 jaar
Representing: breaking (Hustle Kidz / OTB Movement)

Wie is Menno?

Menno: ‘Je mag me langzamerhand wel een Tilburgse Rotterdammer noemen. Ik woon hier inmiddels acht jaar en ben vader van een dochtertje van drie en een zoontje van vijf maanden. Mijn leven heeft altijd in het teken van breakdance gestaan. Ik break nu al een jaar of twintig en ben drie keer wereldkampioen geworden. Sinds 2005 hoor ik bij de breakdancecrew Hustle Kidz / Def Dogz. Omdat Red Bull mij sponsort, kan ik een living maken van deze artform. Er zijn maar tien mensen over de wereld die hierbij horen, de Red Bull All Stars. 

‘Na mijn drie wereldtitels voel ik nu de bevrijding dat ik kan doen wat ik wil binnen dans. Ik train nu nog harder en met meer plezier dan voorheen. Natuurlijk houd ik de Olympische Spelen in 2024 in de gaten. Breakdance is dan voor het eerst Olympisch. Dat zie ik eigenlijk als het laatste grote podium waar ik echt voor de winst ga.

‘Ik sta bekend om mijn creativiteit en flow. Dat is ook meteen de link naar de kunst die ik maak, een andere manier van expressie. Dat begon ooit omdat ik de eerste maanden in Rotterdam zonder internet en tv zat. Toen ben ik gaan schilderen, wat een beetje uit de hand is gelopen en een tweede serieuze hobby is geworden. Ook mijn kledinglijn “Menno Leisure” is vanuit de breakdance scene ontstaan.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op de street culture?

Menno: ‘Toen ik in groep 6 zat ging ik met mijn ouders op vakantie naar Turkije. Ik kocht daar een Wu Tang-trui en voelde me meteen heel erg stoer. Terug in Nederland ging ik naar de Free Record Shop en kocht het album 36 Chambers. Ik luisterde het elke dag op de fiets naar school. Engels sprak ik niet, maar ik kende elk woord uit mijn hoofd. 

‘In groep 7 danste ik voor het eerst breakdance. Iedereen breakte in Tilburg, elke school had een crew. Overal lagen zeiltjes buiten, we battelden de hele week tegen elkaar. Mijn twee oudere neven Nick en Robin dansten ook. Bij hen heb ik veel uren gemaakt. Daar kwamen ook gewoon hiphop legendes zoals Extince thuis. Daar is het allemaal echt begonnen. Uiteindelijk kun je zeggen dat ik ben geworden wie ik ben door gewoon te doen wat ik wil. Tijdens het proces vogelde ik uit hoe alles werkt. Zo ben ik steeds verder gekomen.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Menno: ‘Voor mij is Rotterdam inmiddels echt mijn thuis. Mijn gezin woont hier, het is de plek waar ik altijd weer naartoe kom, waar ter wereld ik ook ben geweest. Ik ben meer internationaal dan nationaal georiënteerd. Het is lastig om lokaal iets op te bouwen als je elk weekend in een andere tijdzone zit. De coronacrisis heeft ervoor gezorgd dat ik nu eindelijk lokaal iets kan opbouwen, iets wat ik altijd gewild heb. 

‘Ik ben bezig om op de Groene Hilledijk op Zuid een plek te openen waar athletic movement centraal staat. Het gaat Out of the Box Movement heten. Het is een plek om zoveel mogelijk uit je lichaam te kunnen halen. Break is iets wat je moet leven, waar je elke dag mee bezig moet zijn om te stijgen in niveau. In Rotterdam is dat er niet. Ik wil graag een plek openen zodat we in Rotterdam weer bouwen aan de nieuwe breakdance scene.’

Als mensen jou écht zouden kennen…

Menno: ‘Dan zouden ze zien dat ik niet zo dominant ben als ik overkom tijdens de battles. Ik ben juist meer iemand die de kat uit de boom kijkt.’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @mennovangorp
Website: www.menno-leisure.com

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♂️ 𝙼𝚎𝚗𝚗𝚘 𝚟𝚊𝚗 𝙶𝚘𝚛𝚙 • 𝟹𝟷 𝚓𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚋𝚛𝚎𝚊𝚔𝚒𝚗𝚐 (𝙷𝚞𝚜𝚝𝚕𝚎 𝙺𝚒𝚍𝚣 / 𝙾𝚃𝙱 𝙼𝚘𝚟𝚎𝚖𝚎𝚗𝚝) • ‘Mijn naam is Menno en in mijn wereld draait het om movement. Ik ben geworden wie ik ben door gewoon te doen wat ik wil. Tijdens het proces vogelde ik uit hoe alles werkt. Zo ben ik steeds verder gekomen.’ • ‘Na mijn drie wereldtitels voel ik nu de bevrijding dat ik kan doen wat ik wil binnen dans. Ik train nu nog harder en met meer plezier dan voorheen. Natuurlijk houd ik de Olympische Spelen in 2024 in de gaten. Breakdance is dan voor het eerst Olympisch. Dat zie ik eigenlijk als het laatste grote podium waar ik echt voor de winst ga.’ • ‘Ik sta bekend om mijn creativiteit en flow. Dat is ook meteen de link naar de schilderkunst die ik maak, mijn andere manier van expressie.’ • Meer Menno? Check zijn hele verhaal op onze website. Link in bio. 👈 Swipe voor de making of 🎥 • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #breakdance #bmx #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op

Game Changer | Spoken word verlicht Chery’s chronische pijn

Van graffiti artists tot woordkunstenaars, van breakdancers tot BMX’ers en van straatvoetballers tot hiphoppers; Rotterdam is op alle fronten dé street culture hoofdstad van Nederland. Maar wie zijn deze toptalenten, die hun eigen subcultuur verjongen, verrijken en vernieuwen met hun skills? In aanloop naar de derde editie van RSCW (vrijdag 11 – zondag 13 september 2020) lichten we elke dag een Game Changer – gefotografeerd door Stacii Samidin – uit op onze website en socials. In deel 1: spoken word artiest Chery Salinas.


Naam: Chery Salinas
Leeftijd: 28 jaar
Representing: spoken word (Spraakuhloos)

Wie is Chery?

Chery: ‘Noem me spoken word artiest. Noem me poëet. All good. Mijn roots liggen grotendeels in Chili. Ik heb periodes in Chili en Spanje gewoond, maar ik ben opgegroeid in Rotterdam. Momenteel ben ik bezig met mijn eerste eigen dichtbundel. In mijn werk breng ik graag onderwerpen als de Chileense cultuur naar voren, maar ook fysieke en mentale gezondheid. Dat heeft alles te maken met de chronische aandoening die ik heb: fibromyalgie, waarbij je last hebt van chronische pijn in onder andere je spieren en bindweefsel.’

Wanneer en hoe ben je verliefd geworden op spoken word?

Chery: ‘Zes jaar geleden, toen ik tijdens een open mic kennismaakte met Spraakuhloos. There is a place for people like me, dát gevoel had ik meteen. Dat had ik nooit eerder gehad. Binnen de street culture is er acceptatie voor alles en iedereen, ook voor wat door de maatschappij ondergeschoven wordt. I live for celebrating the underdog; daar liggen de beste verhalen. 

‘ Nadat ik in 2016 hoorde dat ik chronisch ziek ben, ik was toen net 23, stopte ik overal mee. Studie, werk. Ik kon niks meer. Mijn enige lichtpuntjes waren de wekelijkse samenkomsten van Poetry Circle in het HipHopHuis. Elke keer dat ik daar binnenkwam, voelde ik alleen maar grote liefde voor een gedeelde passie. Liefde die ik nergens tegenkwam in de mainstream culture. Het gaf mij de kracht en energie om te blijven doen wat ik wilde. En het gaf me mensen die mij ondersteunen. Nee, zonder woordkunst en de community was ik er niet bovenop gekomen.’

Wat betekent Rotterdam voor jou? 

Chery: ‘Ni de aqui, ni de alla, zeggen ze in het Spaans. Het betekent “noch van hier, noch van daar”. Ik voel me een Rotterdamse Chileen. Omdat ik hier ben opgegroeid, is Rotterdam wél de thuisbasis van het grootste gedeelte van mijn ontwikkeling. Het is de plek waar ik verbinding voel met anderen die op andere plekken niet altijd konden aarden, maar dat wél konden in Rotterdam.’ 

Als mensen jou écht zouden kennen…

Chery: ‘Dan zouden ze verbaasd zijn over hoe ik mijn dagen doorkom, met het handelen van mijn lichaam en gezondheid. Je kunt mijn aandoening niet zien, maar neem van me aan: leven met chronische pijn is heftig. Spoken word en poëzie houden me op de been.’

Waar kunnen we je volgen? 

Instagram: @chery.salinas
Website: www.cherysalinas.com

Dit bericht bekijken op Instagram

𝑮𝑨𝑴𝑬 𝑪𝑯𝑨𝑵𝑮𝑬𝑹 🙋‍♀️ 𝙲𝚑𝚎𝚛𝚢 𝚂𝚊𝚕𝚒𝚗𝚊𝚜 • 𝟸𝟾 𝚓𝚊𝚊𝚛 • 𝚁𝚎𝚙𝚛𝚎𝚜𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚐: 𝚜𝚙𝚘𝚔𝚎𝚗 𝚠𝚘𝚛𝚍 • Chery heeft altijd pijn. Komt door fibromyalgie, een aandoening waarbij je last hebt van chronische pijn in je spieren en bindweefsel. ‘Nadat ik in 2016 hoorde dat ik chronisch ziek was, ik was net 23, stopte ik overal mee. Studie, werk. Ik kon niks meer. Het enige lichtpuntje waren de wekelijkse samenkomsten van Poetry Circle in het HipHopHuis. Elke keer dat ik daar binnenkwam, voelde ik alleen maar grote liefde voor een gedeelde passie. Liefde die ik nergens tegenkwam in de mainstream culture. Het gaf mij de kracht en energie om te blijven doen wat ik wilde. Het gaf me mensen die mij ondersteunen. Nee, zonder woordkunst en de community was ik er niet bovenop gekomen.’ 🙏 • Meer Chery? Check haar hele verhaal op onze website. Link in bio. Swipe 👈 voor the making of 🎥 • #RSCW #RSCW2020 #rotterdam #streetculture #rotterdamstreetcultureweekend #streetart #hiphop #urbansports #spokenword #dance #nkbmx2020 #streetfootball #pannaknockout #powwowrotterdam #spraakuhloos #breakingrules2020 #skateland #010moves #worldofstreetfootball #beyondthebeat #thejumpoff #rotterdamfestivals #rotterdammakeithappen #changethegame

Een bericht gedeeld door RSCW (@rotterdamstreetcultureweekend) op